Αυτόνομη Πρωτοβουλία

Μακρύς χειμώνας

Το νησί της Κω ζει σε έντονους ρυθμούς επτά μήνες, έναν μήνα προετοιμάζεται και τέσσερις πέφτει σε χειμερία νάρκη. Φέτος οι κινέζικες νυχτερίδες είχαν διαφορετική άποψη και άλλαξαν το χρονοδιάγραμμα που τηρείται αυστηρά εδώ και πολλά χρόνια.

Αυτές τις μέρες τρέχουμε με την δουλειά. 1^η Ιούλη ξεκινάνε οι πτήσεις από το εξωτερικό με αποτέλεσμα κάποια ξενοδοχεία να ανοίξουν. Όλα τελευταία στιγμή, αποτέλεσμα της αβεβαιότητας που κυριαρχεί παγκόσμια. Προετοιμάζονται όλοι μες στο καλοκαίρι να υποδεχθούν τους τουρίστες και να επανεκκινηθεί η οικονομία. Οι εργαζόμενοι να δεχτούν όλους τους εκβιασμούς για εντατικοποίηση της δουλειάς, τα μικρότερα μεροκάματα, το φάσμα της ανεργίας και των επιδομάτων του κράτους. Από την άλλη πλευρά τα αφεντικά να βγάλουν κάποια σπασμένα, να μην μπουν μέσα, να δώσουν μεροκάματα στους εργαζόμενους που τόσο αγαπούν όπως λένε. Εντάξει, πλάκα κάνουμε.

Πώς προετοιμάζεται όμως τόσα χρόνια το νησί; Πώς στήνεται αυτή η βιομηχανία που αποφέρει τεράστια κέρδη στα αφεντικά;

Τα τελευταία χρόνια στην Κω υπάρχει ανάπτυξη σε όλους τους τομείς. Χτίζονται καινούργιες ξενοδοχειακές μονάδες, ανακαινίζονται και επεκτείνονται παλιές. Τα δυο προηγούμενα χρόνια σε γνωστή αλυσίδα ξενοδοχείων δινόταν στοίχημα ότι τα ξενοδοχεία που ανακαινίζονταν θα ήταν έτοιμα συγκεκριμένη ημερομηνία. Στοίχημα προς όλους ότι τα καταφέρνουμε. Βάρδιες όλη την μέρα και σουβλάκια – μπύρες για την επίτευξη στόχου σε αυτούς και αυτές που χύνουν τον ιδρώτα και δωρίζουν τον χρόνο τους.

Τα αποτελέσματα της προετοιμασίας και της εργασίας στην τουριστική βιομηχανία μπορείς να τα δεις σε όλες τις εργασίες συντήρησης, στα υπόγεια των ξενοδοχείων, στο καμίνι των κουζινών, στους κήπους, στην ηρωική προσπάθεια των καμαριέρων που πολλές φορές πληρώνεται στο νοσοκομείο τον Σεπτέμβρη – Οκτώβρη, στην ορθοστασία της ρεσεψιόν και στο τρέξιμο αυτών που σερβίρουν.

Η τουριστική βιομηχανία δεν ορίζεται όμως μόνο από την λειτουργία των ξενοδοχείων. Οι περισσότερες δουλειές έχουν την στόχευση τους εκεί. Σε κάτι τέτοιο δουλεύω και εγώ. Οι ρυθμοί είναι απίστευτα μεγάλοι και το τρέξιμο θα το ζήλευαν μαζί σπρίντερ και δρομείς μεγάλων αποστάσεων.

Θα σταθώ σε έναν τομέα. Τον πρωτογενή. Στην Κω τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται και σε αυτόν τον τομέα μεγάλη ανάπτυξη. Περισσότερος κόσμος ασχολείται με την γη, νέοι αγρότες, προγράμματα, αρκετή κινητικότητα και αρκετές επενδύσεις. Προφανώς δεν άλλαξε προσανατολισμό το νησί. Η στόχευση του μεγαλύτερου ποσοστού της παραγωγής έχει κατεύθυνση την τουριστική βιομηχανία.

Φέτος υπάρχει πρόβλημα. Φυτεύτηκαν πολλά στρέμματα. Η πρόβλεψη ήταν καλή με βάση την προηγούμενη χρονιά. Με την «πανδημία» και το πάγωμα της κίνησης του κεφαλαίου μέσω του τουρισμού, ένα μέρος της παραγωγής έμεινε στο χωράφι σαπίζοντας ή πουλήθηκε σε εξευτελιστικές τιμές σε εμπόρους. Το νησί στα χρόνια της ευμάρειας αλλοιώθηκε, αυτό φάνηκε και στον ατομισμό και ανταγωνισμό που κυριάρχησε στην δύσκολη στιγμή και από τους αγρότες.

Πριν τέσσερα χρόνια δούλεψα σε ένα θερμοκήπιο. Τότε ήταν που άρχισαν «συνάδελφοι» του αφεντικού μου να τον προτρέπουν να πάρει στην δουλειά Πακιστανούς με 20-25 ευρώ, χωρίς να μιλάνε κιόλας. Μετά από λίγο καιρό αυτό έκανε.

Φέτος σε βόλτα, την άνοιξη, σε περιοχή με αρκετά χωράφια έβλεπες ότι οι περισσότεροι εργάτες γης ήταν Πακιστανοί. Πολλοί ήρθαν τα τελευταία χρόνια, στα χρόνια του στρατοπέδου συγκέντρωσης και επέλεξαν να μείνουν εδώ ή τους επέλεξαν τα αφεντικά να μείνουν εδώ, γιατί είναι τα φτηνά εργατικά χέρια που τόσο έχουν ανάγκη.

Και εδώ αρχίζουν οι συμβολισμοί.

Εδώ βλέπετε μια είσοδο.

Δεν είναι είσοδος του hot spot (sic). Είναι η μια είσοδος από τις δυο ενός χωραφιού κοντά στο χωριό που βρίσκεται το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Φέτος μπήκαν τα συρματοπλέγματα.

Εδώ βλέπετε μια άλλη εικόνα από το χωράφι. Μια μικρή λεπτομέρεια. Προσέξτε τις πεταμένες πιπεριές δίπλα από τα φυτά. Αποτέλεσμα της «πανδημίας». Πέρυσι στο ίδιο χωράφι μετανάστες μπήκαν να πάρουν κηπευτικά για να φάνε. Τους πήρε χαμπάρι ο ιδιοκτήτης και μαζί με άλλους τούς επιτέθηκαν και τους χτύπησαν. Στο τέλος ήρθαν οι μπάτσοι και μάζεψαν τους μετανάστες. Και πέρυσι, όπως σε κάθε καλλιέργεια, υπήρξε μια ποσότητα κηπευτικών που πετάχτηκε, απλώς φέτος είναι πιο μεγάλη. Θυμίζει τους Άθλιους του Β. Ουγκώ ε;

Εικόνες από το μέλλον και σύνδεση όλων των παραμέτρων που συμβαίνουν στην μαγευτική Κω. Η προετοιμασία για το στήσιμο της τουριστικής βιομηχανίας και οι όμορφες εικόνες της θάλασσας και των ξενοδοχείων στήνονται με την εκμετάλλευση, την υποτίμηση και την επίθεση στην αξιοπρέπεια των εργαζομένων. Στήνονται με τα συρματοπλέγματα, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και τις μπουλντόζες που σαρώνουν την φύση του νησιού.

Μιλάμε για μπίζνες, όχι αστεία

Η οικονομική κρίση του 2009 δεν έπληξε σε τόσο μεγάλο βαθμό την Κω. Παράλληλο σύμπαν, αποτέλεσμα της τουριστικής βιομηχανίας που κράτησε το οικονομικό επίπεδο του νησιού σε πολύ υψηλά δεδομένα. Κάθε χρόνο όλο και περισσότερες επενδύσεις γίνονταν. Η καπιταλιστική ανάπτυξη του νησιού είναι εντυπωσιακή τα τελευταία χρόνια με θύμα τις εργασιακές σχέσεις που εντατικοποιήθηκαν και την λεηλασία της φύσης του.

Αυτό το καλοκαίρι είναι διαφορετικό. Ίσως είναι η πρώτη φορά που μια κρίση θα πλήξει το νησί. Όποιος μιλάει για το ότι το μεταναστευτικό ρεύμα του 2015 έπληξε την οικονομία του νησιού είτε κοιτάει το δάχτυλο και χάνει το δάσος είτε είναι ρατσιστής. Μπορεί απλά να δει τι έγινε τα αμέσως επόμενα χρόνια. Χρήμα ήρθε στο νησί από άλλους δρόμους, πολιτική παράχθηκε από την τοπική εξουσία, η αστυνομία και ο στρατός εδραίωσαν τον ρόλο τους στην κοινωνία, δόθηκαν άριστα μαθήματα διαχείρισης ενός κομματιού της εργατικής τάξης. Και ο τουρισμός είχε τρελή ανοδική πορεία από τότε.

Ποια είναι τα δεδομένα τώρα;

Πριν γίνει γνωστό το αποτέλεσμα σε ολόκληρο τον κόσμο ότι το γεύμα κινέζικων νυχτερίδων θα αφανίσει τον πλανήτη, εδώ στα μέρη μας, με αφορμή το μεταναστευτικό ζήτημα, τοπική εξουσία, αφεντικά και παρατρεχάμενοί τους βγήκαν στον δρόμο να διώξουν τους ξένους. Έγινε χαμός.

Το ματς αποδείχθηκε φιλικό. Αλλού ήταν η στόχευση. Η ιστορία ενός μικρού ξενοδόχου στο εξωτικό Μαρμάρι με την αμμουδερή παραλία λέει την αλήθεια. Μετά το 2015 έβαλε για ένα χρονικό διάστημα μετανάστες στο ξενοδοχείο του. Όπως λέει και ο ίδιος τα λεφτά ήταν πολλά. Το αποτέλεσμα ήταν να νοικιάσει και να ανακαινίσει δίπλα στο δικό του ένα άλλο ξενοδοχείο. Τα επόμενα χρόνια τα πήγε πολύ καλά με τους τουρίστες όπως όλο το νησί. Φέτος θα κερδίσει το βραβείο διορατικότητας και πριν ξεκινήσει ο πανικός στον τουριστικό κλάδο εξαιτίας της <<πανδημίας>> ξαναέβαλε 90 μετανάστες στο παλιό ξενοδοχείο επειδή έγινε κακός χαμός στο νησί και φώναζαν οι ντόπιοι ότι δεν θέλουν άλλο hot spot γιατί μισούν τους ξένους. 30 ευρώ το κεφάλι. Λιγότερα από το 2015 αλλά δεν πειράζει. Δεν είναι και άσχημα για ένα ξενοδοχείο που το πιθανότερο να ήταν κλειστό αυτό το καλοκαίρι.

Άλλη περίπτωση στο κέντρο της πόλης. Με τον φονικό ιό έκλεισαν όλα τα ξενοδοχεία. Όλα; Σχεδόν όλα. Έμειναν ανοιχτά λίγα ξενοδοχεία αγνώστων λόγων και προϋποθέσεων. Οι μπάτσοι που φυλάνε τους ντόπιους από τους μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και που τώρα προσέχουν και την υγεία μας κάπου πρέπει να μείνουν. 400 ευρώ το μήνα παίρνει ο ξενοδόχος από την ελληνική αστυνομία για τον κάθε μπάτσο.

Οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ κάπου πρέπει να μείνουν, εκτός από τους περισσότερους που νοικιάζουν διαμερίσματα στην πόλη. Τα ξενοδοχεία αυτά άνοιξαν τις φιλόξενες πόρτες τους στις μέρες της <<πανδημίας>>. Κοιτάξτε συμβολισμό, μπάτσοι, εργαζόμενοι ΜΚΟ, ιδιοκτήτες. Οποιαδήποτε ομοιότητα κρίνεται υπερβολική.

Και όπως μπορείτε να φανταστείτε δεν ακούγεται τίποτα στο νησί για το στρατόπεδο συγκέντρωσης, την αλλοίωση των περήφανων ελλήνων από τους μουσουλμάνους εργάτες και διάφορα άλλα τραγελαφικά.

Το μόνο τελικά που μου αρέσει από την δουλειά που κάνω είναι ότι είμαι συνέχεια στην γύρα και μαθαίνω πολλά για το τι συμβαίνει. Α και δεν έχω χρόνο πολύ για να μάθω τι συμβαίνει από το ίντερνετ.

Τι 30, τι 40, τι 50

Φέτος στην δουλειά θα μάθω περισσότερα από ότι έχω μάθει σε ολόκληρη την ζωή μου. Τα περισσότερα που βλέπω έχουν σαν βάση τα παρακάτω λόγια:
…Η ισχύς των εργατών πηγάζει από τον έλεγχο που αυτοί δύναται να ασκήσουν την παραγωγή, δηλαδή από μια συγκεκριμένη όψη της κοινωνίας. Η καπιταλιστική ισχύς από την άλλη, πηγάζει από την πραγματική κυριαρχία των καπιταλιστών επί της κοινωνίας γενικώς. Όμως η φύση του κεφαλαίου είναι τέτοια που απαιτεί μια κοινωνία βασισμένη στην παραγωγή. Κατά συνέπεια η παραγωγή, αυτή η ειδική όψη της κοινωνίας, μετατρέπεται σε στόχο ολόκληρης της κοινωνίας. Όποιος ελέγχει και κυριαρχεί στην παραγωγή¸ κυριαρχεί και ελέγχει τα πάντα…
Μ.Τρόντι, Η στρατηγική της άρνησης, 1965.
Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνω την βαθιά ήττα της εργατικής τάξης. Πως κατέβηκαν οι υψωμένες γροθιές και πλημμύρισε η μέρα με εντολές, θέαμα και πλαστικές ανάγκες που υπερπροσφέρουν τα κράτη και τα αφεντικά. Φάνηκε άλλωστε στην <<πανδημία>>. Το κράτος θα μας πει πως θα ζήσουμε και πως θα πεθάνουμε. Τα αφεντικά θα ορίσουν τις εργασιακές σχέσεις και τον τρόπο ζωής μας.
Ήταν το πρώτο μεγάλο ξενοδοχείο για φέτος που πήγα για δουλειά. Πεντάστερο υπό την αιγίδα της TUI. Του μεγαλύτερου τουριστικού πρακτορείου που μετά από αυτήν την κρίση το πιθανότερο είναι να γίνει ακόμα μεγαλύτερο με την κρατική φροντίδα και των ειδικών μέτρων προστασίας που του προσφέρονται.
Κάθε κρίση, μην υπάρχουν αυταπάτες, δίνει δύναμη στους ισχυρότερους. Γι’ αυτό τα κράτη και το καπιταλιστικό σύστημα επιδιώκουν τις κρίσεις. Γι’ αυτό έχουν στρατούς, αστυνομίες, ΜΜΕ και τόσα άλλα όπλα. Γι’ αυτό επιδιώκουν έναν ασταμάτητο πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη.
Επιστροφή λοιπόν στο πεντάστερο. Στην κουβέντα με τον διευθυντή για τον τρόπο με τον οποίο θα βγει η δουλειά μας σαν εξωτερικό συνεργείο, τον ρώτησα αν τελικά ανοίξουν 1η Ιούλη. Αν θα προλάβουν γιατί μου φάνηκε ότι το ξενοδοχείο είναι πολύ πίσω. Ήταν ειλικρινής. Μου είπε: <<Θα μπορούσα να είχα πάρει προσωπικό πιο νωρίς αλλά επειδή στην αρχή οι κρατήσεις δεν είναι πολλές θα το πάμε σιγά σιγά. Άλλωστε ξέρεις πόσοι περιμένουν για δουλειά;>>. Μέσα μου έσκαγαν χιλιάδες εικόνες συγκρούσεων όταν άκουγα τα λόγια του. Του απάντησα ότι δεν είναι έτσι, όλα στηρίζονται στον κόπο των εργαζομένων και πρέπει να υπάρχει σεβασμός στην αγωνία τόσων ανθρώπων που θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Χαμογέλασε αμήχανα και γύρισε την κουβέντα στις δουλειές που έπρεπε να κάνουμε. Αναλώσιμοι είμαστε. Αυτή είναι η αλήθεια. Όσο σκληραίνει η κατάσταση τόσο πιο μεγάλη θα είναι η υποτίμηση μας. Ήδη στο νησί ακούγονται ότι θα υπάρξουν μειώσεις μισθών 30%, 40%, 50%. Με αυτόν τον τρόπο ξηγούνται τα αφεντικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα χάσουν τις σπιταρόνες, τις αμαξάρες, τις ταξιδάρες, τις σπουδές των καλοαναθρεμμένων τέκνων τους. Τόσα πολλά, εννοούμε πάρα πολλά, κέρδη έβγαλαν στα χρόνια της ευμάρειας της βαριάς τουριστικής βιομηχανίας. Εμείς, η εργατική τάξη, θα δεχθούμε όλη την πίεση. Ο κόπος, ο ιδρώτας, η αγωνία της ανεργίας, το μεροκάματο, η ίδια μας η ζωή θα δεχθεί όλη την πίεση.

Θα πέσει πολύ κλάμα

Με την δουλειά πηγαίνω σε πολλά σπίτια για να διεκπεραιώσω τις υποχρεώσεις μου σαν εργαζόμενος. Πριν λίγες μέρες υπήρξε μια τεράστια αντίφαση σε δυο συνεχόμενες δουλειές. Στην πρώτη επισκέφτηκα μια πολυκατοικία σε μια λαϊκή γειτονιά της Κω. Παλιά ενοικιαζόμενα δωμάτια που φύτρωσαν με ταχύτατους ρυθμούς την δεκαετία του ’80. Πρόχειρες κατασκευές που έβγαλαν τεράστια υπεραξία για τους ιδιοκτήτες τους στα χρυσά χρόνια του τουρισμού που λένε και εδώ. Τώρα στα περισσότερα διαμερίσματα μένουν μετανάστες και μετανάστριες, εργάτες και εργάτριες που κυρίως δουλεύουν στον τουριστικό κλάδο. Η επόμενη δουλειά ήταν σε μια καινούργια βίλα έξω από την πόλη, σε περιοχή που αρκετοί κάτοικοι του νησιού άφησαν το κέντρο της πόλης και έφτιαξαν τα χρυσά τους κλουβιά – φρούρια. Η θέα ήταν απίστευτη, ηρεμία, χλιδή. Ένοικος της ένας υπερπλούσιος που μια από της δουλειές του είναι η δημιουργία στο μέλλον ξενοδοχείου σε δημόσιο χώρο που τον δώρισε (σχεδόν) τράπεζα που τον πήρε τσάμπα λόγω μνημονίων και του ρατσιστή μηχανικού πρώην δημάρχου. Η αξία της βίλας νομίζω ξεπερνάει 100 και βάλε πολυκατοικιών που ζουν εργάτες και εργάτριες.

Να μια διαφορά λοιπόν στο μένουμε σπίτι στις μέρες του ιού. Είναι θέμα αξίας και υπεραξίας. Είναι το ζήτημα της εργασίας και της εκμετάλλευσης.

Αυτοί οι δύο κόσμοι περιμένουν να κινηθεί η βαριά βιομηχανία του ελληνικού κράτους. Ο τουριστικός κλάδος. Υπάρχει διάχυτη η αγωνία όλων εδώ στο νησί για την έκβαση της σεζόν. Ακούω από πολλές πλευρές ότι θα πέσει κλάμα με αυτά που έρχονται. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι μια κακή τουριστική σεζόν θα πλήξει κύρια τους / τις εργαζόμενους / ες. Τόσα χρόνια τα κέρδη που στοιβάχτηκαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς κάθε λογής αφεντικών και ιδιοκτητών ήταν απίστευτα μεγάλα και δυσανάλογα του κόπου που δινόταν απλόχερα από τους / τις εργαζόμενους / ες.

Κοιτάξτε απλώς τα σπίτια που μένουμε όλοι οι κάτοικοι του νησιού και θα καταλάβετε που θα πέσει το κλάμα.

Καλέ μου συνάδελφε

Ακολουθεί εκστατικός μονόλογος εργαζομένου που με τον πιο σαφή και ξεκάθαρο τρόπο έχει επηρεαστεί από την καραντίνα, την απαγόρευση κυκλοφορίας, τις αλλαγές που κυοφορούνται στα εργασιακά και τις παρανοϊκές μέρες που ζούμε.

‘’Να σας πω την αλήθεια, τις πρώτες μέρες δεν είχα καταλάβει και πολλά για τον ιό. Μια η δουλειά, μια η τουριστική σεζόν που ερχόταν με το ξεζούμισμα που συνοδεύεται, μια η άδεια που δεν πήρα ποτέ, είχα πολλά στο μυαλό μου. Είχα ακούσει όμως διάφορες σκόρπιες εκδοχές για το πως ξεκίνησε. Ότι στην Κίνα σε μυστικά εργαστήρια φτιάχνουν ιούς που θέλουν να τους φυτέψουν στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες (κομμουνιστές γαρ) αλλά δεν πρόσεχαν και τους ξέφυγε το πράμα. Επίσης ότι σε αγορές, που η Βαρβάκειος στην Αθήνα φαντάζει μέρος πολυτελούς πεντάστερου ξενοδοχείου, εκτρέφουν και πουλάνε άγρια ζώα και ότι τρώγοντας νυχτερίδες την πάτησαν και ότι από αυτές τις διατροφικές συνήθειες θα έρθει το τέλος του κόσμου. Σαχλαμάρες στο νησάκι στα Γιάννενα σερβίρουν βατραχοπόδαρα και δεν έχει ακουστεί τίποτα για φονικούς ιούς.

Λοιπόν χαμπάρι ο δικός σου μέχρι που ένα πρωινό που πήγαινα στην δουλειά μου έκανε εντύπωση που έβλεπα κόσμο στον δρόμο με γάντια και μάσκες. Πέρασαν οι αποκριές σκέφτηκα και ανησύχησα. Δάκρυα γέλιου, δεν το κρύβω, κύλησαν όταν πρωτοαντίκρυσα το θέαμα με τον οδηγό στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ αυτοκίνητο να φοράει γάντια και μάσκα. Φτάνω στην δουλειά και μου λένε γεμάτοι τρόμο ‘covid-19 στην Ευρώπη’. Δεν είχα πιει καφέ και απάντησα ‘Αμερικάνικη Thrash μπάντα έρχεται περιοδεία;’

Μετά έκλεισαν τα καφενεία, οι μπουτίκ, τα μπαρ μέχρι και το τοστάδικο της Αγίας Παρασκευής που πέρασα ένα Σάββατο. Εμείς δουλειά. Λέω ‘εντάξει πάντα ήθελα να ζήσω σαν κασκαντέρ. Δεν πειράζει ας πέσω στο καθήκον. Όλοι για ένα όνομα ζούμε’.

Μια απαραίτητη βόλτα στο σούπερ μάρκετ φαντάζει σαν το τελειότερο κοινωνικό πείραμα στις μέρες μας. Γάντια, μάσκες τα απαραίτητα αξεσουάρ, τζελ καθαρισμού για τα χέρια στην είσοδο, αποστάσεις ασφαλείας, στοπ στο πάτωμα με χαρτοταινίες, απάθεια των περισσοτέρων για την κούραση των εργαζομένων, βλέμματα φόβου όταν πλησιάζεις άθελα σου κοντά σε κάποιον. Λες και όλοι μας είμαστε άρρωστοι ή καλύτερα όλοι τους είναι άρρωστοι και θα μας κολλήσουν τον ιό. Αλήθεια πως γίνεται σε συγκεκριμένα τετραγωνικά ενός κλειστού χώρου να μην διασπείρεται ο ιός και στα πολύ περισσότερα ενός ανοιχτού δημόσιου χώρου να διασπείρεται όπως για παράδειγμα στην παραλία της Θεσσαλονίκης ή στον παραλίμνιο στα Γιάννενα και σε άλλες περιοχές; Μέχρι να βγουν οι επιστημονικές μελέτες από τους ειδικούς, η κρατική επιλογή μετουσιώνεται σε δυο κατευθύνσεις. Κατανάλωση και έλεγχος στον δημόσιο χώρο.

Ένα βράδυ δουλεύαμε σε ένα εργαστήριο που δίπλα έχει ο ιδιοκτήτης το σπίτι του. Η τηλεόραση ανοιχτή. Εκείνη την στιγμή ο καλότυχος τύπος που έχουμε για πρωθυπουργό στην οθόνη έλεγε κάτι για ζόρικες καταστάσεις και ότι έχουμε πόλεμο. Πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό. Και το κερασάκι ότι από τις 6 το πρωί θα παίξει απαγόρευση κυκλοφορίας. Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου, που ήταν στα τεθωρακισμένα το 74 μετά την χούντα, να του πω να είναι έτοιμος μήπως και βγει βόλτα στην πόλη με κάποιο τανκ αλλά δεν το έκανα.

Τις πρώτες μέρες της απαγόρευσης έξω ήμουν αρκετή ώρα τα πρωινά λόγω δουλειάς. Ξέρετε τι κατάλαβα; Ο κόσμος κλείστηκε μόνος του, αρκούσε να μιλήσει το κράτος και να δώσει εντολές μέρες πριν. Σχεδόν όλοι υπάκουσαν. Οι μπάτσοι ήταν σε γνωστά σημεία που συνήθως κάνουν μπλόκα και για λίγη ώρα.

Απλά είναι τα πράγματα. Καιρό τώρα χτίζονται επιλογές και πρακτικές. Χτίζονται πάνω στα ερείπια της ήττας μας. Της ήττας των εργαζομένων. Στις συνειδήσεις, στον λόγο, στις πράξεις και στα όνειρα μας. Τώρα απλώς σαρώνουν τα πάντα. Η διαδικασία της επιβολής του κράτους στον δημόσιο χώρο απέδωσε καρπούς. Σε ταραγμένους καιρούς μονόδρομος φαντάζει η ασφάλεια που απλόχερα το κράτος θα μοιράσει μέσω του φόβου.

Αποσβολωμένη η κοινωνία κλεισμένη σπίτι περιμένοντας την τηλεόραση να της πει τι να κάνει, να διασκεδάσει βλέποντας τόνους σειρές στο νέτφλιξ, να γελάσει με ηλίθια αστεία, να διατηρεί σχέσεις από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να περιμένει με αγωνία τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης που μπέρδεψε την επιστήμη με τις ψαλμωδίες να του αραδιάζει νούμερα και θανάτους, να ακούει τον απαράδεκτο παρουσιαστή που αφιλοκερδώς προσφέρθηκε να συμμετάσχει στον ‘πόλεμο’ και να τηρεί ευλαβικά τις υποδείξεις του. Να βγει στα μπαλκόνια να χειροκροτήσει τους εργαζόμενους νοσοκόμους και γιατρούς επειδή το είπαν αυτοί που ήθελαν να μην υπάρχει δημόσια υγεία (ευτυχώς νοικιάζω σε ισόγειο γιατί έχω αλλεργία να χειροκροτώ μαζί με αφεντικά και μικροαστούς).

Δεν γίνεται να μην κάνω την σύνδεση της τωρινής διαχείρισης του κράτους με αυτήν του μεταναστευτικού λίγο καιρό πριν. Ασύμμετρη απειλή και εισβολείς είπε ένας κυβερνητικός τους μετανάστες αλλά και τον ιό. Τρομακτικό δεν είναι;

Να επιβάλουν το μένουμε σπίτι στην κοινωνία για την αποφυγή διασποράς του ιού και ταυτόχρονα να κάνουν κλειστά τα κέντρα κράτησης και να μένουν 3000 μετανάστες σε άθλιες συνθήκες και σε ελάχιστο χώρο. Τρομακτικό δεν είναι;

Εδώ στην Κω ήταν εντυπωσιακή η ανταπόκριση ενός κομματιού της κοινωνίας στις κρατικές επιταγές για την φύλαξη των συνόρων διαχέοντας στο νησί τον ανάλογο κανιβαλισμό. Απλό το σχήμα, κράτος βρήκε εχθρό, δίνει κατεύθυνση και πρακτική, πολίτες ακολουθούν πιστά, δεν γίνεται δεκτή οποιαδήποτε άλλη άποψη. Όλοι (όχι και όλοι) χαρούμενοι. Το κράτος κατάφερε να ριζωθεί στην συνείδηση της κοινωνίας και οι πολίτες να αισθάνονται ενεργοί βοηθώντας το κράτος. Με αυτόν τον τρόπο όμως διαρρηγνύονται οι κοινωνικές σχέσεις και πάμε στο προσωπικό συμβόλαιο του ατόμου με το κράτος. Μικροαστισμός λέγεται. Παλιά ιστορία σε μεταμοντέρνα κανιβαλική εκδοχή.

Που λέτε έχει και συνέχεια η μαζική παράκρουση μπροστά στην πανδημία (πολύ καλή πανκ μπάντα). Κάπου υπήρχε η είδηση από τύπους που ξέρουν τα πάντα για τις ζωές μας και έλεγε ότι έρχεται μεγαλύτερη ύφεση από το κραχ του ’29. Στην αρχή τρόμαξα αλλά πάντα έπαιζε απέχθεια στις οικονομικές ειδήσεις και στην ορολογία που αυτές έχουν. Ομόλογο, spread, μνημόνιο, Eurogroup, Βαρουφάκης…τρομακτικές έννοιες που καταφέρνουν να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους. Με απλά λόγια η γλώσσα των αφεντικών κυριάρχησε από τα χρόνια της ‘κρίσης’ και των ‘αγανακτισμένων’ μέχρι την κρίση στις μέρες του ιού.

Θα έρθουν νέα μέτρα, το βάρος θα πέσει στους εργαζόμενους, πάντα αυτό γινόταν. Υπάρχει μια διαφοροποίηση τώρα. Είμαστε σε πόλεμο. Σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό. Πρέπει να βάλουμε πλάτη. Έτσι μας είπαν. Ο καπιταλισμός μας έχει ανάγκη όσο ποτέ. Για αυτό και τα εκατομμύρια σε καιρό ‘πολέμου’ στα ΜΜΕ, για αυτό σε καιρό ‘πολέμου’ που βγαίνουν στα μπαλκόνια και χειροκροτούν τους νοσοκόμους και τους γιατρούς διπλασιάζεται το ποσό στις ιδιωτικές ΜΕΘ, για αυτό εδώ και καιρό γίνονται προσλήψεις σε όλο το φάσμα της ασφάλειας. Έγινε διαγωνισμός για δεσμοφύλακες, συνοριοφύλακες, ειδικούς φρουρούς και πάει λέγοντας. Για αυτό και ο μπάτσος είναι στους δρόμους και μας προσέχει για να είμαστε καλά στην υγεία μας.

Είναι ξεκάθαρο είμαστε σε πόλεμο εδώ και πολύ καιρό. Σε πόλεμο με ορατό εχθρό. Το ζήτημα είναι η τάξη μας πως θα πράξει. Η εργατική τάξη. Εμείς.

Εγώ λέω να βγω έξω μια βόλτα φτιάχνοντας το χαρτί για σύντομη άσκηση και θα πάρω μαζί μου ένα βιβλίο μαθηματικών. Θα περπατάω στην άδεια πόλη και θα τραγουδάω δυνατά την κομματάρα των Χαοτικό Τέλος ‘Μπροστά στην Παράνοια’. Καλή δύναμη σε όλες και όλους, θα τα πούμε έξω’’.

                                      ΑΥΤΟΝΟΜΗ    ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Η πανδημία του κορονοϊού βρίσκει τη χώρα και τους κατοίκους της, ντόπιους/ες και ξένους/ες με ένα υγειονομικό σύστημα πλήρως απαξιωμένο από τις δολοφονικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που στόχευαν αποκλειστικά στο κέρδος και όχι στην προάσπιση της δημόσιας υγείας.

«Μένουμε σπίτι», λοιπόν, προκειμένου να αναχαιτιστεί η μετάδοση του ιού, αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε ότι:

• Επωμιζόμαστε τις συνέπειες της εγκληματικής πολιτικής ευθύνης για την απαξίωση της δημόσιας υγείας. Αυτή την στιγμή όλα τα δημόσια νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα και με βασικές ελλείψεις, αφήνοντας έρμαια σε πιθανά κρούσματα κορονοϊού τις/τους εργαζόμενες/ους οι οποίες/οι δίνουν μάχη με υπερβάλλοντα ζήλο να κρατήσουν όρθιο ένα σύστημα υγείας που καταρρέει.
• Ευπαθείς ομάδες δεν είναι μόνο οι ανοσοκατεσταλμένες/οι ασθενείς και οι ηλικιωμένες/οι
• Είναι και αυτές που γίνονται τέτοιες λόγω κοινωνικών και οικονομικών αιτίων: πρόσφυγ(ισσε)ες και μετανάστ(ρι)ες στοιβαγμένες/οι σε χοτ-σποτ, τοξικοεξαρτημένες/οι, άτομα χωρίς πρόσβαση σε δίκτυα αλληλεγγύης οικογενειακά/κρατικά, κρατούμενες/οι στις φυλακές-εστίες μόλυνσης

Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι:

η δυνατότητα τήρησης των εξαγγελθέντων υγειονομικών κανόνων είναι υποκριτική, αν δεν έχουν όλες/οι πρόσβαση σε κατάλληλο κατάλυμα και σε συνθήκες διαφύλαξης της ατομικής και της δημόσιας υγείας.

Στην Κω:

• Το νοσοκομείο της Κω είναι υποστελεχωμένο με ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ακόμα και σε βασικές ειδικότητες (δεν υπάρχει καν πνευμονολόγος).
• Στο χοτ σποτ του Πυλίου, πέριξ αυτού και στο ΠΡΟΚΕΚΑ βρίσκονται συνωστισμένοι περίπου 4.000 μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγ(ισσ)ες, που ζουν σε άθλιες συνθήκες είτε έγκλειστες/οι, είτε εγκλωβισμένες/οι σε κοντέινερς είτε σε σκηνές αυτοσχέδιες ή μη.
• Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολύ περιορισμένη πρόσβαση σε δομές υγείας καθώς στο χοτ-σποτ υπάρχουν μόλις 2 γιατροί. Οι υγειονομικές οδηγίες είναι αδύνατο να εφαρμοστούν λόγω του υπερβολικού συνωστισμού και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης (νερό και σαπούνι, είδη σε ανεπάρκεια).
• Ο δήμαρχος Κω, Θεοδόσης Νικηταράς, υπερβαίνοντας τα καθήκοντά του, επέβαλε περιορισμό κυκλοφορίας επιλεκτικά σε πρόσφυγ(ισσ)ες και μετανάστ(ρι)ες (και όχι στον υπόλοιπο πληθυσμό), χρησιμοποιώντας ιδιώτες σεκιούριτι.
• Η απόφαση μη-εκκένωσης του καμπ σε συνθήκες πανδημίας ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη.

Η εθνικιστική ρητορεία της κυβέρνησης και των μμε περί “εισβολής” του προηγούμενου διαστήματος, προκειμένου να εξασφαλιστεί η συναίνεση των κατοίκων για τη δημιουργία κλειστών κέντρων στα νησιά στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για το μεταναστευτικό, το μόνο που κατάφερε είναι τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, σήμερα, που είναι αναγκαία όσο τίποτα. Η ευκαιρία που βρήκε το κράτος για θανατοπολιτική με αφορμή την πανδημία, εχθρεύεται την δημόσια υγεία και τα δικαιώματα όλων μας και εμείς στα νησιά είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε πρώτοι/ες.

ΑΜΕΣΗ εξασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης για μετανάστ(ρι)ες – πρόσφυγ(ισσ)ες και ντόπιες/ους, εφαρμόζοντας τα μέτρα πρόληψης κατά της εξάπλωσης της νόσου, τηρώντας την αναλογία ανθρώπων ανά τετραγωνικό μέτρο

ΑΜΕΣΕΣ και ΜΟΝΙΜΕΣ προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού

ΑΜΕΣA εξοπλισμός όλων των δημόσιων νοσοκομείων ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά

Επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και ένταξη τους στο σχεδιασμό του ΕΣΥ

Μέτρα προστασίας γενικά ΟΛΩΝ των εργαζομένων με δωρεάν παροχή προστατευτικού εξοπλισμού

Ανοιχτή Συνέλευση Κω Ενάντια στον Φασισμό

ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ:

ΗΡΑΚΛΕΙΟ:              Πρωτοβουλία Ηρακλείου για τους Πρόσφυγες/Μετανάστες

ΚΑΛΥΜΝΟΣ:            Ομάδα Στήριξης Μεταναστών-Προσφύγων Καλύμνου

ΚΩΣ:                          Αντιφασιστική Κίνηση Κω

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Κω

Kos Solidarity / Αλληλεγγύη-Κως

ΛΕΡΟΣ:                     Επιτροπή Στήριξης Μεταναστών και Προσφύγων Λέρου

ΛΕΣΒΟΣ:                   αΠΑΝΤ@ – Κοινότητα ΛΟΑΤΚΙΑ+ Ατόμων Λέσβου και Υποστηρικτ(ρι)ών

                                    Πρωτοβουλία Ανειδίκευτων Γιατρών Λέσβου

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων σε ΜΚΟ Λέσβου

ΝΙΣΥΡΟΣ:                 Nisyros Supports Refugees

ΣΑΜΟΣ:                     Αντιφασιστική Κίνηση Σάμου

ΧΙΟΣ:                         Ανεξάρτητη Συμμαχία Χίου

Ανεξάρτητο Αριστερό Σχήμα Χίου

Λάθρα; Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου

Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε – Περιφερειακή Ένωση Βορείου Αιγαίου

Η χρήση της θεωρίας της ασύμμετρης απειλής και της «εισβολής» των
μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα που παρατηρούμε κατά κόρον τις τελευταίες ημέρες
στον κυρίαρχο λόγο και τα ΜΜΕ μόνο τυχαία δεν είναι. Αποτελεί κρατική επιλογή
για την εξήγηση και διαχείριση των γεγονότων που συμβαίνουν στην ευρύτερη
περιοχή της νοτιοανατολικής μεσογείου, επιλογή που άνοιξε την πόρτα στον
ρατσιστικό και φασιστικό λόγο αλλά και στο παρακράτος, ειδικότερα στις περιοχές
των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και στον Έβρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να
καταφέρει να βρει το κράτος την κοινωνική συναίνεση που επιθυμούσε, μετά την
αποτυχημένη παρέμβαση και καταστολή σε Χίο και Μυτιλήνη για την δημιουργία
κλειστών κέντρων κράτησης μέσω του εθνικιστικού δηλητηρίου και του φόβου. Τα
αντανακλαστικά ενός κομματιού αυτών των κοινωνιών λειτούργησαν επιθετικά προς
τους μετανάστες/πρόσφυγες και ακολουθώντας πλήρως την κρατική γραμμή
επιτέθηκαν σε εργαζόμενους ΜΚΟ αλλά και σε δομές αλληλέγγυων ομάδων, όπως
την πυρπόληση αποθήκης με ρουχισμό που προοριζόταν για πρόσφυγες και ευπαθείς
κοινωνικές ομάδες στη Χίο.
Όλα τα παραπάνω τα είδαμε να συμπυκνώνονται και στην κοινωνία της Κω.
Στις 13/2/2020 τέσσερα ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα στον δρόμο από
το ΚΥΤ Κω προς το Πυλί προσεγγίστηκαν από τέσσερις ντόπιους νεαρούς, οι
οποίοι τους επιτέθηκαν στην αρχή λεκτικά και στη συνέχεια σωματικά. Άμεσα
κατέφτασαν ακόμη δέκα άτομα με καλυμμένα πρόσωπα τα οποία
περικύκλωσαν τα παιδιά και τα ξυλοφόρτωσαν. Τα προσφυγόπουλα ευτυχώς
διέφυγαν τρέχοντας με ελαφρά τραύματα.
Στις 24/2/2020 αφεντικό της Κω επιτέθηκε σε παλαιστίνιους πρόσφυγες που
ζουν στο hotspot και εργάζονται σε επιχείρηση του. Η απάντησή του στην
διεκδίκηση των δεδουλευμένων, ήταν η επίθεση με το αυτοκίνητό του που είχε
σαν αποτέλεσμα τον επικίνδυνο τραυματισμό του ενός. Παράλληλα υπάρχουν
πολλές καταγγελίες προσφύγων/ μεταναστών εργατών για αφεντικά που
αρνούνται να τους πληρώσουν.
Μετά την ανακίνηση από το κράτος του ζητήματος της διαχείρισης του
μεταναστευτικού/προσφυγικού με την δημιουργία κλειστών κέντρων
κράτησης, αυξήθηκαν οι επιθέσεις κατά μεταναστών- προσφύγων κυρίως στο
χωριό που γειτνιάζει με το hotspot, όπως για παράδειγμα στις 27/2/2020 με
τον προπηλακισμό που είχε σαν αποτέλεσμα των τραυματισμό δύο Σύριων
προσφύγων.
Στις 2/3/2020 εμφανίζεται ομάδα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης υπό τον τίτλο
«προστασία σε Κως Δωδεκανήσου», όπου γίνονται δημόσια καλέσματα για να
μιμηθούν πράξεις όπως η απώθηση της βάρκας με τους πρόσφυγες στην
Λέσβο, διοργανώνοντας περιπολίες στις περιοχές του Φάρου και του
Ψαλιδίου. Παράλληλα παρακινούσαν ανοικτά σε εγκληματικές ενέργειες,
στοχοποιώντας τυφλά οποιονδήποτε δεν συμφωνεί μαζί τους. Αυτή η
στοχοποίηση προέρχεται από ανθρώπους που μετέχουν στις δύο μεγαλύτερες
δημοτικές παρατάξεις στην Κω, πράγμα που δείχνει ότι το φαινόμενο έχει
βαθιές θεσμικές ρίζες και είναι επικίνδυνο. Ιδιαίτερα συστηματική ήταν η
στοχοποίηση των εργαζομένων στο hotspot υπό την συνωμοσιολογική
παράνοια ότι «αυτοί προκαλούν τις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές».
Η δημόσια παρακίνηση στις παραπάνω εγκληματικές πράξεις οδήγησε στην
επικίνδυνη επίθεση σε βαν ΜΚΟ, στις 5/3/2020 σε δρόμο έξω από το hotspot
από όχλο ντόπιων κατοίκων και μαθητών. Συγκεκριμένα το βαν στο οποίο
επέβαιναν εργαζόμενοι και δύο πρόσφυγες που έπρεπε να μεταφερθούν στο
νοσοκομείο, ακινητοποιήθηκε και μετά από λεκτική επίθεση έσπασαν όλα τα
τζάμια του οχήματος και επιχείρησαν να ανάψουν καπνογόνο και να το ρίξουν
μέσα σε αυτό.
Οι γυμνές ζωές των προσφύγ(ισσ)ων/μεταναστ(ρι)ών έχουν γίνει διαπραγματευτικό
χαρτί των κρατών και της Ε.Ε. Ο φασιστικός λόγος παρελαύνει ξεδιάντροπα στον
δημόσιο διάλογο και οι παρακρατικές πρακτικές είναι σε πλήρη εφαρμογή. Οι
επιθέσεις δε ενάντια σε πρόσφυγ(ισσ)ες/μετανάστ(ρι)ες και εργαζόμενους/ες
διοργανώνονται μπροστά στα μάτια των εισαγγελικών αρχών.
Η πραγματική εισβολή είναι το εθνικιστικό δηλητήριο και ασύμμετρη απειλή είναι ο
εκφασισμός της κοινωνίας και ο ρατσιστικός λόγος που έχει διαχυθεί από τους
θεσμικούς φορείς της.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΕ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ – ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
Ανοιχτή Συνέλευση Κω Ενάντια Στον Φασισμό