Άγρια Δύση στην Ανατολή
Αυτές τις μέρες οι ρυθμοί έχουν αλλάξει στο νησί. Το κράτος όρισε το άνοιγμα του τουρισμού στις 15 Μαΐου. Το κράτος που μας πρόσταζε να μείνουμε σπίτι για να μείνουμε ασφαλείς, τώρα μας βγάζει έξω να προετοιμαστούμε για το άνοιγμα της σεζόν. Άνοιξε μια πόρτα και ξαφνικά όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους κουβαλώντας τα συμπτώματα του εξάμηνου κλεισίματος.
Σε μια βόλτα στην τουριστική οδό Κανάρη αντανακλώνται συμπυκνωμένα τα αποτελέσματα της σεζόν στην Κω. Η ερημιά των κλειστών τουριστικών μαγαζιών τον χειμώνα, με καραντίνα ή χωρίς, είναι η μια εικόνα. Η άλλη είναι αυτή που ζούμε τώρα. Η εικόνα της προετοιμασίας. Εκεί αποτυπώνεται η πεμπτουσία του αποκόμματος που υπάρχει στην αρχή του κειμένου. Η διαφήμιση αυτή υπήρχε σε αθλητική εφημερίδα στις 15-7-1980.
Η εδραίωση της Κω ως τουριστικού προορισμού με πολλές δυνατότητες όρισε την αλλαγή των κοινωνικών και ταξικών σχέσεων που υπήρχαν μέχρι τότε. Η προοπτική επενδύσεων που θα απέφεραν μέγιστο κέρδος με εύκολο και καθαρό τρόπο προσέλκυσε αρκετό κόσμο που αναζητούσανε μια καλύτερη ζωή, όπως πρώην εργαζόμενους, αγρότες με μικρό κλήρο και δημόσιους υπαλλήλους. Μέχρι την Αυστραλία έφτασε ο πρώην δήμαρχος (σοσιαλιστής στο επάγγελμα) για να πείσει Κώους μετανάστες να επιστρέψουν στο νησί και να επενδύσουν μέσω δανεισμού δημιουργώντας ξενοδοχειακές μονάδες. Ανοιγόταν ένας νέος θαυμαστός κόσμος.
Άλλαξε η πόλη, άλλαξε το νησί. Εργασιακά, κοινωνικά, χωροταξιακά. Πόσοι αλήθεια μόνιμοι κάτοικοι (ντόπιοι) είναι ιδιοκτήτες μαγαζιών, ενοικιαζόμενων δωματίων και ξενοδοχείων, μικρά ή μεγάλα αφεντικά και πόσοι εργαζόμενοι;
Στις μέρες μας η αβεβαιότητα, λόγω του ιού, (καπιταλιστική κρίση λέγεται) για τους αριθμούς τουριστών και τον τρόπο που αυτοί θα έρθουν για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν, ορίζει τις εργασιακές σχέσεις. Στην ουσία υπάρχει χώρος για μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα και στις ζωές μας και υπήρξε προετοιμασία χρόνια τώρα η οποία εντάθηκε στην περίοδο του υποχρεωτικού εγκλωβισμού. Στην τουριστική βιομηχανία και ό,τι αυτή περιλαμβάνει δεν χρειαζόταν ο νόμος Χατζηδάκη για να εδραιωθεί το δεκάωρο , οι απλήρωτες υπερωρίες, η ασυδοσία των εργοδοτών που δεν βγαίνουν, οι απάνθρωποι ρυθμοί εργασίας. Απλώς αυτός ο νόμος είναι η πιστοποίηση της άγριας εκμετάλλευσης που δεχόμαστε σαν τάξη χρόνια τώρα. Στους αριστερούς διαχειριστές του κράτους, που θυμήθηκαν να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου, (που λέει ο λόγος) λέμε απλά ότι δεν πείθουν. Είναι ξεκάθαρο ότι το τσεκούρι τους είναι μόνο για λόγους θεάματος με σκοπό να εκμεταλλευτούν κοινωνικά την συγκυρία για να αναρριχηθούν ξανά στην εξουσία. Ας έκαναν όλοι αυτοί ένα πέρασμα από τα χωράφια, τις οικοδομές, τα σούπερ μάρκετ και άλλους χώρους δουλειάς· από τα υπόγεια των ξενοδοχείων για να δουν τον ιδρώτα των καμαριερών και των άλλων εργαζόμενων. Ας έκαναν όλοι αυτοί ένα πέρασμα από το νοσοκομείο στο τέλος της σεζόν να μετρήσουν τα περιστατικά υπερκόπωσης των εργαζομένων. Ας έλεγαν έστω μια λέξη αληθινή όλοι αυτοί, για τον θάνατο του 39χρονου Αλβανού εργάτη πριν λίγες μέρες στην Κω εν ώρα δουλειάς.
Σαράντα και παραπάνω χρόνια με άρωμα Άγριας Δύσης χτίζεται εδώ στα μέρη μας η νοοτροπία της εκμετάλλευσης των πάντων με την αμέριστη βοήθεια της τοπικής εξουσίας, χτίζεται το μικροαστικό όνειρο που για να διατηρήσει και να αυξήσει την έκτασή του γίνεται απειλητικό, και αυτό φάνηκε στην συμπεριφορά προς τους μετανάστες εργάτες. Σαράντα και παραπάνω χρόνια με άρωμα Άγριας Δύσης γίνονται διεργασίες που ορίζουν τις σχέσεις σε αυτό το νησί του Αιγαίου με τις ωραιότερες αμμουδερές παραλίες.
Όπου δουλεύουμε να δίνουμε και να παίρνουμε κουράγιο με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες γύρω μας, να συμπαραστεκόμαστε στον κόπο των συναδέλφων. Να οργανωνόμαστε και να απαντάμε μπροστά στους ρουφιάνους και τα αφεντικά. Να αρνηθούμε τον μικροαστικό τρόπο ζωής στεκόμενοι απέναντι σε ό,τι πλαστό μας προσφέρουν μέσω του θεάματος και της κατανάλωσης. Να βρούμε απαντήσεις για την ζωή που μας επιβάλουν, με ταξική συνείδηση και αλληλεγγύη.