Ημερομηνία λήξης
Ένα από τα μεγαλύτερα όπλα των αφεντικών είναι η αίσθηση που δημιουργείται από τις εργασιακές συνθήκες στους / στις εργαζόμενους / ες ότι είμαστε αναλώσιμοι / ες. Η οικονομική και κάθε κρίση, το φάσμα της ανεργίας, οι όροι εκμετάλλευσης γεμίζουν φόβο και παθητικότητα την τάξη μας, η οποία μένει κλεισμένη στα στενά όρια του ατομισμού και της κατανάλωσης, με αποτέλεσμα να γινόμαστε εύκολη λεία στις επιδιώξεις των αφεντικών.
Τώρα όλα φαντάζουν πιο δύσκολα. Παντού ακούς για το πώς θα βγει ο χειμώνας μετά την φετινή κουτσουρεμένη λόγω ιού σεζόν, καθώς δεν υπάρχουν απαντήσεις από την πλευρά της τάξης μας. Παντού ακούς μόνο ατομικές προσευχές για την ημερομηνία λήξης της σεζόν.
«Μακάρι να πάμε μέχρι τέλος Οκτωβρίου»
«Μα υπάρχουν κρατήσεις»
«Αν δεν μας κλείσουν»
«Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τον κορονοϊό, φοβάμαι»
«Πάλι καλά που δουλέψαμε και τόσο».
Βέβαια ακούς από μικροαστούς και αφεντικά ατάκες που προσφέρουν γέλιο όπως:
«Να πάμε μέχρι τέλους μήπως βγάλουμε τα σπασμένα»
«Εγώ για τους εργαζόμενους μου άνοιξα».
Σε όποιον χώρο εργασίας πηγαίνω με την δουλειά αντικρύζω μια τεράστια σιωπή για όλα αυτά που μας αφορούν. Επανέρχεται πάντα στο μυαλό μου η σκέψη της λήθης για την ταξική μας θέση. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε εργάτες και εργάτριες με συνείδηση ή το ποιος είναι ο ρόλος μας στην διαδικασία της παραγωγής του κεφαλαίου. Έχουμε ξεχάσει να λειτουργούμε σαν συλλογικό υποκείμενο που αυτόνομα σκέφτεται, αγωνίζεται και διεκδικεί.
Στην τουριστική Κω η χειραγώγηση και η εκμετάλλευση των εργαζομένων είναι τεράστια και επενδύεται με διάφορες αντιφατικές εικόνες. Όλ’ αυτά με τα οποία έρχομαι αντιμέτωπος στην καθημερινότητα της δουλειάς, και όχι μόνο, δεν έχουν να κάνουν με την γρίπη, αλλά με την διαχείριση του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού μέσω αυτής.
Πώς γίνεται σε λίγες μέρες που ανοίγουν τα σχολεία να υπάρχει επιβολή σε μικρά παιδιά να φορούν συνέχεια μάσκα ενώ στα ξενοδοχεία όλο αυτό το διάστημα δεν χρησιμοποιούνται μάσκες από τους τουρίστες παρά μόνο από τους εργαζόμενους / ες;
Πώς γίνεται να αλλάζουν οι πληρότητες πλοίων, αεροπλάνων και ξενοδοχείων, ενώ μας βομβαρδίζουν με αριθμούς ότι αυξάνονται τα κρούσματα;
Πώς γίνεται οι μπάτσοι να περιφρουρούν την πόλη ώστε τα νυχτομάγαζα να κλείνουν στις 12 το βράδυ, ενώ τα μπαρ αρκετών ξενοδοχείων λειτουργούν και μετά από αυτό το επιστημονικά καταρτισμένο όριο;
Πώς γίνεται το κράτος να επιβάλει την ιδεολογία του βαφτίζοντας υγειονομική κρίση τούς ανταγωνισμούς των κρατών, όπως και την οικονομική του συνθήκη με βάση τον θάνατο ηλικιωμένων και άρρωστων κατά βάση ανθρώπων (βλ. τον θάνατο ηλικιωμένης 102 ετών πριν λίγες μέρες ή τα δέκατα που ανεβάζουν οι πιτσιρικάδες που γυρνάνε από τις διακοπές);
Η τουριστική αγορά για πολλούς λόγους έπρεπε να ανοίξει. Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στα ξενοδοχεία που άνοιξαν και τα τουριστικά πρακτορεία με τα οποία συνεργάζονται, θα καταλάβει. Με μια ακόμη ματιά στους μισθούς και στον αριθμό των εργαζομένων που δουλεύουν σε συγκεκριμένες θέσεις, επίσης θα καταλάβει. Όπως ανέφερε μια εργαζόμενη σε μεγάλο ξενοδοχείο. «Στο πόστο μου πέρυσι ήμασταν 20 άτομα, τώρα που τελειώνει η σεζόν -και ας έχει κόσμο- είμαστε 6».
Είναι ξεκάθαρο. Όταν το κράτος μιλάει για ατομική ευθύνη και δίπλα κρυφογελάνε τα αφεντικά, θέλει να μειώσει στο ελάχιστο την δημιουργία συλλογικής έκφρασης και πράξης από τους εργάτες και τις εργάτριες.
Έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες και χρόνια. Το κράτος και τα αφεντικά θέλουν η εργατική τάξη να έχει δυναμική με ημερομηνία λήξης. Στο χέρι μας είναι ή καλύτερα στην γροθιά μας βρίσκεται ο τρόπος με τον οποίο θα σταθούμε σαν τάξη.