Ακολουθεί εκστατικός μονόλογος εργαζομένου που με τον πιο σαφή και ξεκάθαρο τρόπο έχει επηρεαστεί από την καραντίνα, την απαγόρευση κυκλοφορίας, τις αλλαγές που κυοφορούνται στα εργασιακά και τις παρανοϊκές μέρες που ζούμε.
‘’Να σας πω την αλήθεια, τις πρώτες μέρες δεν είχα καταλάβει και πολλά για τον ιό. Μια η δουλειά, μια η τουριστική σεζόν που ερχόταν με το ξεζούμισμα που συνοδεύεται, μια η άδεια που δεν πήρα ποτέ, είχα πολλά στο μυαλό μου. Είχα ακούσει όμως διάφορες σκόρπιες εκδοχές για το πως ξεκίνησε. Ότι στην Κίνα σε μυστικά εργαστήρια φτιάχνουν ιούς που θέλουν να τους φυτέψουν στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες (κομμουνιστές γαρ) αλλά δεν πρόσεχαν και τους ξέφυγε το πράμα. Επίσης ότι σε αγορές, που η Βαρβάκειος στην Αθήνα φαντάζει μέρος πολυτελούς πεντάστερου ξενοδοχείου, εκτρέφουν και πουλάνε άγρια ζώα και ότι τρώγοντας νυχτερίδες την πάτησαν και ότι από αυτές τις διατροφικές συνήθειες θα έρθει το τέλος του κόσμου. Σαχλαμάρες στο νησάκι στα Γιάννενα σερβίρουν βατραχοπόδαρα και δεν έχει ακουστεί τίποτα για φονικούς ιούς.
Λοιπόν χαμπάρι ο δικός σου μέχρι που ένα πρωινό που πήγαινα στην δουλειά μου έκανε εντύπωση που έβλεπα κόσμο στον δρόμο με γάντια και μάσκες. Πέρασαν οι αποκριές σκέφτηκα και ανησύχησα. Δάκρυα γέλιου, δεν το κρύβω, κύλησαν όταν πρωτοαντίκρυσα το θέαμα με τον οδηγό στο ΔΙΚΟ ΤΟΥ αυτοκίνητο να φοράει γάντια και μάσκα. Φτάνω στην δουλειά και μου λένε γεμάτοι τρόμο ‘covid-19 στην Ευρώπη’. Δεν είχα πιει καφέ και απάντησα ‘Αμερικάνικη Thrash μπάντα έρχεται περιοδεία;’
Μετά έκλεισαν τα καφενεία, οι μπουτίκ, τα μπαρ μέχρι και το τοστάδικο της Αγίας Παρασκευής που πέρασα ένα Σάββατο. Εμείς δουλειά. Λέω ‘εντάξει πάντα ήθελα να ζήσω σαν κασκαντέρ. Δεν πειράζει ας πέσω στο καθήκον. Όλοι για ένα όνομα ζούμε’.
Μια απαραίτητη βόλτα στο σούπερ μάρκετ φαντάζει σαν το τελειότερο κοινωνικό πείραμα στις μέρες μας. Γάντια, μάσκες τα απαραίτητα αξεσουάρ, τζελ καθαρισμού για τα χέρια στην είσοδο, αποστάσεις ασφαλείας, στοπ στο πάτωμα με χαρτοταινίες, απάθεια των περισσοτέρων για την κούραση των εργαζομένων, βλέμματα φόβου όταν πλησιάζεις άθελα σου κοντά σε κάποιον. Λες και όλοι μας είμαστε άρρωστοι ή καλύτερα όλοι τους είναι άρρωστοι και θα μας κολλήσουν τον ιό. Αλήθεια πως γίνεται σε συγκεκριμένα τετραγωνικά ενός κλειστού χώρου να μην διασπείρεται ο ιός και στα πολύ περισσότερα ενός ανοιχτού δημόσιου χώρου να διασπείρεται όπως για παράδειγμα στην παραλία της Θεσσαλονίκης ή στον παραλίμνιο στα Γιάννενα και σε άλλες περιοχές; Μέχρι να βγουν οι επιστημονικές μελέτες από τους ειδικούς, η κρατική επιλογή μετουσιώνεται σε δυο κατευθύνσεις. Κατανάλωση και έλεγχος στον δημόσιο χώρο.
Ένα βράδυ δουλεύαμε σε ένα εργαστήριο που δίπλα έχει ο ιδιοκτήτης το σπίτι του. Η τηλεόραση ανοιχτή. Εκείνη την στιγμή ο καλότυχος τύπος που έχουμε για πρωθυπουργό στην οθόνη έλεγε κάτι για ζόρικες καταστάσεις και ότι έχουμε πόλεμο. Πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό. Και το κερασάκι ότι από τις 6 το πρωί θα παίξει απαγόρευση κυκλοφορίας. Σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου, που ήταν στα τεθωρακισμένα το 74 μετά την χούντα, να του πω να είναι έτοιμος μήπως και βγει βόλτα στην πόλη με κάποιο τανκ αλλά δεν το έκανα.
Τις πρώτες μέρες της απαγόρευσης έξω ήμουν αρκετή ώρα τα πρωινά λόγω δουλειάς. Ξέρετε τι κατάλαβα; Ο κόσμος κλείστηκε μόνος του, αρκούσε να μιλήσει το κράτος και να δώσει εντολές μέρες πριν. Σχεδόν όλοι υπάκουσαν. Οι μπάτσοι ήταν σε γνωστά σημεία που συνήθως κάνουν μπλόκα και για λίγη ώρα.
Απλά είναι τα πράγματα. Καιρό τώρα χτίζονται επιλογές και πρακτικές. Χτίζονται πάνω στα ερείπια της ήττας μας. Της ήττας των εργαζομένων. Στις συνειδήσεις, στον λόγο, στις πράξεις και στα όνειρα μας. Τώρα απλώς σαρώνουν τα πάντα. Η διαδικασία της επιβολής του κράτους στον δημόσιο χώρο απέδωσε καρπούς. Σε ταραγμένους καιρούς μονόδρομος φαντάζει η ασφάλεια που απλόχερα το κράτος θα μοιράσει μέσω του φόβου.
Αποσβολωμένη η κοινωνία κλεισμένη σπίτι περιμένοντας την τηλεόραση να της πει τι να κάνει, να διασκεδάσει βλέποντας τόνους σειρές στο νέτφλιξ, να γελάσει με ηλίθια αστεία, να διατηρεί σχέσεις από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να περιμένει με αγωνία τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης που μπέρδεψε την επιστήμη με τις ψαλμωδίες να του αραδιάζει νούμερα και θανάτους, να ακούει τον απαράδεκτο παρουσιαστή που αφιλοκερδώς προσφέρθηκε να συμμετάσχει στον ‘πόλεμο’ και να τηρεί ευλαβικά τις υποδείξεις του. Να βγει στα μπαλκόνια να χειροκροτήσει τους εργαζόμενους νοσοκόμους και γιατρούς επειδή το είπαν αυτοί που ήθελαν να μην υπάρχει δημόσια υγεία (ευτυχώς νοικιάζω σε ισόγειο γιατί έχω αλλεργία να χειροκροτώ μαζί με αφεντικά και μικροαστούς).
Δεν γίνεται να μην κάνω την σύνδεση της τωρινής διαχείρισης του κράτους με αυτήν του μεταναστευτικού λίγο καιρό πριν. Ασύμμετρη απειλή και εισβολείς είπε ένας κυβερνητικός τους μετανάστες αλλά και τον ιό. Τρομακτικό δεν είναι;
Να επιβάλουν το μένουμε σπίτι στην κοινωνία για την αποφυγή διασποράς του ιού και ταυτόχρονα να κάνουν κλειστά τα κέντρα κράτησης και να μένουν 3000 μετανάστες σε άθλιες συνθήκες και σε ελάχιστο χώρο. Τρομακτικό δεν είναι;
Εδώ στην Κω ήταν εντυπωσιακή η ανταπόκριση ενός κομματιού της κοινωνίας στις κρατικές επιταγές για την φύλαξη των συνόρων διαχέοντας στο νησί τον ανάλογο κανιβαλισμό. Απλό το σχήμα, κράτος βρήκε εχθρό, δίνει κατεύθυνση και πρακτική, πολίτες ακολουθούν πιστά, δεν γίνεται δεκτή οποιαδήποτε άλλη άποψη. Όλοι (όχι και όλοι) χαρούμενοι. Το κράτος κατάφερε να ριζωθεί στην συνείδηση της κοινωνίας και οι πολίτες να αισθάνονται ενεργοί βοηθώντας το κράτος. Με αυτόν τον τρόπο όμως διαρρηγνύονται οι κοινωνικές σχέσεις και πάμε στο προσωπικό συμβόλαιο του ατόμου με το κράτος. Μικροαστισμός λέγεται. Παλιά ιστορία σε μεταμοντέρνα κανιβαλική εκδοχή.
Που λέτε έχει και συνέχεια η μαζική παράκρουση μπροστά στην πανδημία (πολύ καλή πανκ μπάντα). Κάπου υπήρχε η είδηση από τύπους που ξέρουν τα πάντα για τις ζωές μας και έλεγε ότι έρχεται μεγαλύτερη ύφεση από το κραχ του ’29. Στην αρχή τρόμαξα αλλά πάντα έπαιζε απέχθεια στις οικονομικές ειδήσεις και στην ορολογία που αυτές έχουν. Ομόλογο, spread, μνημόνιο, Eurogroup, Βαρουφάκης…τρομακτικές έννοιες που καταφέρνουν να αποπροσανατολίζουν τους εργαζόμενους. Με απλά λόγια η γλώσσα των αφεντικών κυριάρχησε από τα χρόνια της ‘κρίσης’ και των ‘αγανακτισμένων’ μέχρι την κρίση στις μέρες του ιού.
Θα έρθουν νέα μέτρα, το βάρος θα πέσει στους εργαζόμενους, πάντα αυτό γινόταν. Υπάρχει μια διαφοροποίηση τώρα. Είμαστε σε πόλεμο. Σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό. Πρέπει να βάλουμε πλάτη. Έτσι μας είπαν. Ο καπιταλισμός μας έχει ανάγκη όσο ποτέ. Για αυτό και τα εκατομμύρια σε καιρό ‘πολέμου’ στα ΜΜΕ, για αυτό σε καιρό ‘πολέμου’ που βγαίνουν στα μπαλκόνια και χειροκροτούν τους νοσοκόμους και τους γιατρούς διπλασιάζεται το ποσό στις ιδιωτικές ΜΕΘ, για αυτό εδώ και καιρό γίνονται προσλήψεις σε όλο το φάσμα της ασφάλειας. Έγινε διαγωνισμός για δεσμοφύλακες, συνοριοφύλακες, ειδικούς φρουρούς και πάει λέγοντας. Για αυτό και ο μπάτσος είναι στους δρόμους και μας προσέχει για να είμαστε καλά στην υγεία μας.
Είναι ξεκάθαρο είμαστε σε πόλεμο εδώ και πολύ καιρό. Σε πόλεμο με ορατό εχθρό. Το ζήτημα είναι η τάξη μας πως θα πράξει. Η εργατική τάξη. Εμείς.
Εγώ λέω να βγω έξω μια βόλτα φτιάχνοντας το χαρτί για σύντομη άσκηση και θα πάρω μαζί μου ένα βιβλίο μαθηματικών. Θα περπατάω στην άδεια πόλη και θα τραγουδάω δυνατά την κομματάρα των Χαοτικό Τέλος ‘Μπροστά στην Παράνοια’. Καλή δύναμη σε όλες και όλους, θα τα πούμε έξω’’.
ΑΥΤΟΝΟΜΗ 
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ