Τι 30, τι 40, τι 50
Φέτος στην δουλειά θα μάθω περισσότερα από ότι έχω μάθει σε ολόκληρη την ζωή μου. Τα περισσότερα που βλέπω έχουν σαν βάση τα παρακάτω λόγια:
…Η ισχύς των εργατών πηγάζει από τον έλεγχο που αυτοί δύναται να ασκήσουν την παραγωγή, δηλαδή από μια συγκεκριμένη όψη της κοινωνίας. Η καπιταλιστική ισχύς από την άλλη, πηγάζει από την πραγματική κυριαρχία των καπιταλιστών επί της κοινωνίας γενικώς. Όμως η φύση του κεφαλαίου είναι τέτοια που απαιτεί μια κοινωνία βασισμένη στην παραγωγή. Κατά συνέπεια η παραγωγή, αυτή η ειδική όψη της κοινωνίας, μετατρέπεται σε στόχο ολόκληρης της κοινωνίας. Όποιος ελέγχει και κυριαρχεί στην παραγωγή¸ κυριαρχεί και ελέγχει τα πάντα…
Μ.Τρόντι, Η στρατηγική της άρνησης, 1965.
Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνω την βαθιά ήττα της εργατικής τάξης. Πως κατέβηκαν οι υψωμένες γροθιές και πλημμύρισε η μέρα με εντολές, θέαμα και πλαστικές ανάγκες που υπερπροσφέρουν τα κράτη και τα αφεντικά. Φάνηκε άλλωστε στην <<πανδημία>>. Το κράτος θα μας πει πως θα ζήσουμε και πως θα πεθάνουμε. Τα αφεντικά θα ορίσουν τις εργασιακές σχέσεις και τον τρόπο ζωής μας.
Ήταν το πρώτο μεγάλο ξενοδοχείο για φέτος που πήγα για δουλειά. Πεντάστερο υπό την αιγίδα της TUI. Του μεγαλύτερου τουριστικού πρακτορείου που μετά από αυτήν την κρίση το πιθανότερο είναι να γίνει ακόμα μεγαλύτερο με την κρατική φροντίδα και των ειδικών μέτρων προστασίας που του προσφέρονται.
Κάθε κρίση, μην υπάρχουν αυταπάτες, δίνει δύναμη στους ισχυρότερους. Γι’ αυτό τα κράτη και το καπιταλιστικό σύστημα επιδιώκουν τις κρίσεις. Γι’ αυτό έχουν στρατούς, αστυνομίες, ΜΜΕ και τόσα άλλα όπλα. Γι’ αυτό επιδιώκουν έναν ασταμάτητο πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη.
Επιστροφή λοιπόν στο πεντάστερο. Στην κουβέντα με τον διευθυντή για τον τρόπο με τον οποίο θα βγει η δουλειά μας σαν εξωτερικό συνεργείο, τον ρώτησα αν τελικά ανοίξουν 1η Ιούλη. Αν θα προλάβουν γιατί μου φάνηκε ότι το ξενοδοχείο είναι πολύ πίσω. Ήταν ειλικρινής. Μου είπε: <<Θα μπορούσα να είχα πάρει προσωπικό πιο νωρίς αλλά επειδή στην αρχή οι κρατήσεις δεν είναι πολλές θα το πάμε σιγά σιγά. Άλλωστε ξέρεις πόσοι περιμένουν για δουλειά;>>. Μέσα μου έσκαγαν χιλιάδες εικόνες συγκρούσεων όταν άκουγα τα λόγια του. Του απάντησα ότι δεν είναι έτσι, όλα στηρίζονται στον κόπο των εργαζομένων και πρέπει να υπάρχει σεβασμός στην αγωνία τόσων ανθρώπων που θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Χαμογέλασε αμήχανα και γύρισε την κουβέντα στις δουλειές που έπρεπε να κάνουμε. Αναλώσιμοι είμαστε. Αυτή είναι η αλήθεια. Όσο σκληραίνει η κατάσταση τόσο πιο μεγάλη θα είναι η υποτίμηση μας. Ήδη στο νησί ακούγονται ότι θα υπάρξουν μειώσεις μισθών 30%, 40%, 50%. Με αυτόν τον τρόπο ξηγούνται τα αφεντικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα χάσουν τις σπιταρόνες, τις αμαξάρες, τις ταξιδάρες, τις σπουδές των καλοαναθρεμμένων τέκνων τους. Τόσα πολλά, εννοούμε πάρα πολλά, κέρδη έβγαλαν στα χρόνια της ευμάρειας της βαριάς τουριστικής βιομηχανίας. Εμείς, η εργατική τάξη, θα δεχθούμε όλη την πίεση. Ο κόπος, ο ιδρώτας, η αγωνία της ανεργίας, το μεροκάματο, η ίδια μας η ζωή θα δεχθεί όλη την πίεση.