Αυτόνομη Πρωτοβουλία

Υπάρχει μια σκηνή σε ταινία γυρισμένη στην Κω την δεκαετία του ’60, όπου ο Θανάσης Βέγγος με τον συνεπιβάτη του πέφτουν με το ποδήλατο από την πολεμική σκάλα στην θάλασσα φωνάζοντας «ζήτω η τρέλα».

Αυτήν ακριβώς την κατάσταση ζούμε τούτες τις μέρες στην εξωτική I love Kos, τον ένδοξο τέταρτο τουριστικό προορισμό, τον έναν από τους σημαντικούς πυλώνες της τουριστικής βιομηχανίας.

Το «ζήτω η τρέλα» σίγουρα δεν έχει να κάνει με ψυχιατρικές επισημάνσεις, αλλά με τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και την εκμετάλλευση των εργαζομένων εν μέσω ιών, ανταγωνισμών και άλλων δαιμονίων.

Υπάρχουν κράτη στον καπιταλισμό που θέλουν το καλό της υγείας και γενικότερα της ζωής των πολιτών τους;

Υπάρχουν αφεντικά στον καπιταλισμό, μικρά ή μεγάλα, που θέλουν το καλό της υγείας και γενικότερα της ζωής των εργαζόμενων τους;

Ενώ στο ξεκίνημα της σεζόν οι προβλέψεις ήταν δυσοίωνες, μετά το μπλοκάρισμα Ολλανδών και Άγγλων τουριστών, και έκαναν λόγο για χειρότερη σεζόν από την περσινή, τις πρώτες μέρες του Ιουλίου το κλίμα άλλαξε. Τις μέρες που γράφονται αυτές οι γραμμές πολλά μεγάλα ξενοδοχεία έχουν πληρότητα άνω του 80%, ενώ αυτή ανεβαίνει συνεχώς και στα μικρά.

Τα περισσότερα ξενοδοχεία σε σχέση με την περσινή χρονιά άνοιξαν, εκτός από την περίπτωση του ομίλου Κυπριώτη που επέβαλε επαίσχυντα σε 700 εργαζομένους και εργαζόμενες να μείνουν σπίτι στα μέσα της σεζόν καθώς το εν λόγω σκουλήκι αποφάσισε να μην ανοίξει τα ξενοδοχεία του, παίζοντας αυτό το χαρτί στην αντιπαράθεση του με τις τράπεζες.

Το νησί γεμίζει σιγά σιγά και τα χαμόγελα στα αφεντικά και τα τσιράκια τους επέστρεψαν. Το ερώτημα που πλανάται σε αυτά τα χαμόγελα είναι το πόσο θα κρατήσει. Η πρόσκαιρη απόφαση, όπως φαίνεται, για περιοριστικά μέτρα στην Μύκονο (άλλο ένα μεταλλαγμένο μέρος) αναστάτωσε, όπως και το ότι στους περισσότερους τουριστικούς προορισμούς τα κρούσματα ανεβαίνουν.

Βασικός πυλώνας για το ότι το νησί θα αντέξει σε όλα αυτά που σχετίζονται με τον ιό και στην ουσία έχουν να κάνουν με τους ανταγωνισμούς που υπάρχουν παγκοσμίως, είναι ότι έχουν επενδυθεί τεράστια ποσά από μεγάλους ευαγείς οργανισμούς που διαχειρίζονται την αλυσίδα του τουρισμού. Το αεροδρόμιο (Fraport), αεροπορικές εταιρείες, τουριστικοί πράκτορες μεγαθήρια όπως η TUI και πολλά μεγάλα πεντάστερα ξενοδοχεία – εργοστάσια συμφερόντων μεγάλων παικτών στον τουρισμό παγκοσμίως. Όπως επίσης το ότι η Κως είναι σημαντικό οικονομικό στήριγμα το καλοκαίρι για το ελληνικό κράτος, ειδικά στα χρόνια της κρίσης.

Τώρα παράγεται κέρδος.

Και ας κλειστήκαμε σπίτι τον χειμώνα φοβισμένοι, πειθαρχώντας μέχρι την τελευταία λέξη των κρατικών προσταγών.

Και ας ανεβαίνουν τα κρούσματα με το άνοιγμα του τουρισμού, πιστεύοντας έντονα ότι στο τέλος της σεζόν θα κλειστούμε ξανά σπίτι.

Και ας εξαφανίζονται κρούσματα σε ορισμένες περιπτώσεις όταν αυτά αφορούν εργαζόμενους/-ες για να μην πληγεί το ξενοδοχείο όπως στο L. και το B.L..

Και ας υποχρεώνουν εργαζόμενους/-ες σε ξενοδοχεία να κάνουν το εμβόλιο, αλλιώς θα σταματήσει η σύμβαση τους, ενώ ακόμα δεν έχει γίνει νόμος του κράτους αυτό.

Υπάρχουν κράτη στον καπιταλισμό, που διαιωνίζουν τις σχέσεις μέσω του φόβου, της πειθαρχίας, της καταστολής και του ελέγχου των ζωών μας.

Υπάρχουν αφεντικά, μικρά ή μεγάλα, που θέλουν το μέγιστο κέρδος μέσω της εκμετάλλευσης της παραγωγής που ελέγχουν, μέσω της εκμετάλλευσης του χρόνου, του ιδρώτα και του κόπου μας.

Υ.Γ. Δεν έχει σημασία να μιλάμε μόνο για τον ιό, το εμβόλιο και ό,τι άλλο σερβίρει η κάθε κρατική μηχανή στα χρόνια των κρίσεων και της παράνοιας αν δεν σταθούμε στους τρόπους με τους οποίους αλλάζουν αυτά τις ζωές μας. Τους όρους εργασίας, τον έλεγχο της παραγωγής, την πειθάρχηση που επιβάλλεται σε κάθε στιγμή των ζωών μας, την θέση μας απέναντι σε όλα αυτά σαν κομμάτι της εργατικής τάξης. Όλοι όσοι κραυγάζουν με άλλους σκοπούς απλώς συγκαταλέγονται στο μεγάλο σωματείο που ίδρυσαν εδώ και χρόνια μικροαστοί και το οποίο λέγεται «φίλοι του κράτους».

Άγρια Δύση στην Ανατολή

 

Αυτές τις μέρες οι ρυθμοί έχουν αλλάξει στο νησί. Το κράτος όρισε το άνοιγμα του τουρισμού στις 15 Μαΐου. Το κράτος που μας πρόσταζε να μείνουμε σπίτι για να μείνουμε ασφαλείς, τώρα μας βγάζει έξω να προετοιμαστούμε για το άνοιγμα της σεζόν. Άνοιξε μια πόρτα και ξαφνικά όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους κουβαλώντας τα συμπτώματα του εξάμηνου κλεισίματος.

Σε μια βόλτα στην τουριστική οδό Κανάρη αντανακλώνται συμπυκνωμένα τα αποτελέσματα της σεζόν στην Κω. Η ερημιά των κλειστών τουριστικών μαγαζιών τον χειμώνα, με καραντίνα ή χωρίς, είναι η μια εικόνα. Η άλλη είναι αυτή που ζούμε τώρα. Η εικόνα της προετοιμασίας. Εκεί αποτυπώνεται η πεμπτουσία του αποκόμματος που υπάρχει στην αρχή του κειμένου. Η διαφήμιση αυτή υπήρχε σε αθλητική εφημερίδα στις 15-7-1980.

Η εδραίωση της Κω ως τουριστικού προορισμού με πολλές δυνατότητες όρισε την αλλαγή των κοινωνικών και ταξικών σχέσεων που υπήρχαν μέχρι τότε. Η προοπτική επενδύσεων που θα απέφεραν μέγιστο κέρδος με εύκολο και καθαρό τρόπο προσέλκυσε αρκετό κόσμο που αναζητούσανε μια καλύτερη ζωή, όπως πρώην εργαζόμενους, αγρότες με μικρό κλήρο και δημόσιους υπαλλήλους. Μέχρι την Αυστραλία έφτασε ο πρώην δήμαρχος (σοσιαλιστής στο επάγγελμα) για να πείσει Κώους μετανάστες να επιστρέψουν στο νησί και να επενδύσουν μέσω δανεισμού δημιουργώντας ξενοδοχειακές μονάδες. Ανοιγόταν ένας νέος θαυμαστός κόσμος.

Άλλαξε η πόλη, άλλαξε το νησί. Εργασιακά, κοινωνικά, χωροταξιακά. Πόσοι αλήθεια μόνιμοι κάτοικοι (ντόπιοι) είναι ιδιοκτήτες μαγαζιών, ενοικιαζόμενων δωματίων και ξενοδοχείων, μικρά ή μεγάλα αφεντικά και πόσοι εργαζόμενοι;

Στις μέρες μας η αβεβαιότητα, λόγω του ιού, (καπιταλιστική κρίση λέγεται) για τους αριθμούς τουριστών  και τον τρόπο που αυτοί θα έρθουν για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν, ορίζει τις εργασιακές σχέσεις. Στην ουσία υπάρχει χώρος για μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα και στις ζωές μας και υπήρξε προετοιμασία χρόνια τώρα η οποία εντάθηκε στην περίοδο του υποχρεωτικού εγκλωβισμού. Στην τουριστική βιομηχανία και ό,τι αυτή περιλαμβάνει δεν χρειαζόταν ο νόμος Χατζηδάκη για να εδραιωθεί το δεκάωρο , οι απλήρωτες υπερωρίες, η ασυδοσία των εργοδοτών που δεν βγαίνουν, οι απάνθρωποι ρυθμοί εργασίας. Απλώς αυτός ο νόμος είναι η πιστοποίηση της άγριας εκμετάλλευσης που δεχόμαστε σαν τάξη χρόνια τώρα. Στους αριστερούς διαχειριστές του κράτους, που θυμήθηκαν να ξεθάψουν το τσεκούρι του πολέμου, (που λέει ο λόγος) λέμε απλά ότι δεν πείθουν. Είναι ξεκάθαρο ότι το τσεκούρι τους είναι μόνο για λόγους θεάματος με σκοπό να εκμεταλλευτούν κοινωνικά την συγκυρία για να αναρριχηθούν ξανά στην εξουσία. Ας έκαναν όλοι αυτοί ένα πέρασμα από τα χωράφια, τις οικοδομές, τα σούπερ μάρκετ και  άλλους χώρους δουλειάς· από τα υπόγεια των ξενοδοχείων για να δουν τον ιδρώτα των καμαριερών και των άλλων εργαζόμενων. Ας έκαναν όλοι αυτοί ένα πέρασμα από το νοσοκομείο στο τέλος της σεζόν να μετρήσουν τα περιστατικά υπερκόπωσης των εργαζομένων. Ας έλεγαν έστω μια λέξη αληθινή όλοι αυτοί, για τον θάνατο του 39χρονου Αλβανού εργάτη πριν λίγες μέρες στην Κω εν ώρα δουλειάς.

Σαράντα και παραπάνω χρόνια με άρωμα Άγριας Δύσης χτίζεται εδώ στα μέρη μας η νοοτροπία της εκμετάλλευσης των πάντων με την αμέριστη βοήθεια της τοπικής εξουσίας, χτίζεται το μικροαστικό όνειρο που για να διατηρήσει και να αυξήσει την έκτασή του γίνεται απειλητικό, και αυτό φάνηκε στην συμπεριφορά προς τους μετανάστες εργάτες. Σαράντα και παραπάνω χρόνια με άρωμα Άγριας Δύσης γίνονται διεργασίες που ορίζουν τις σχέσεις σε αυτό το νησί του Αιγαίου με τις ωραιότερες αμμουδερές παραλίες.

Όπου δουλεύουμε να δίνουμε και να παίρνουμε κουράγιο με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες γύρω μας, να συμπαραστεκόμαστε στον κόπο των συναδέλφων. Να οργανωνόμαστε και να απαντάμε μπροστά στους ρουφιάνους και τα αφεντικά. Να αρνηθούμε τον μικροαστικό τρόπο ζωής στεκόμενοι απέναντι σε ό,τι πλαστό μας προσφέρουν μέσω του θεάματος και της κατανάλωσης. Να βρούμε απαντήσεις για την ζωή που μας επιβάλουν, με ταξική συνείδηση και αλληλεγγύη.

εργατικές εμπειρίες

Σε λίγες μέρες ξεκινάει μια νέα τουριστική σεζόν στην Κω. Δεύτερη συνεχόμενη σεζόν που ο ιός θα αφήσει το έντονο αποτύπωμά του. Δηλαδή ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών και των μεγάλων αφεντικών που τώρα λέγεται υγειονομική κρίση. Με αφορμή αυτού του ξεκινήματος συγκεντρώθηκαν τα κείμενα που γράφτηκαν στο μπλογκ της Αυτόνομης Πρωτοβουλίας κατά την προετοιμασία και κατά την διάρκεια της προηγούμενης σεζόν.

Είναι η ανάγκη έκφρασης της εργατικής πλευράς σε αυτές τις συνθήκες, όπως πάντα άλλωστε. Είναι η ανάγκη έκφρασης της εργατικής πλευράς για την παραγωγή, άρα και για τις δυνάμεις που ελέγχουν την κοινωνία, που στα μέρη μας ο πυρήνας αυτής της διαδικασίας εδράζεται στην θέση που έχει η τουριστική βιομηχανία σε αυτήν.

 

ΥΓ. Η πανδημία γράφτηκε σε αρκετά κείμενα με εισαγωγικά. Αυτή η επιλογή δεν έχει να κάνει με την επιστημονική ανάλυση ενός ιού αλλά με την χρήση της από κάθε μορφή εξουσίας και τον ρόλο που έπαιξε στην εδραίωση του φόβου, της υποταγής και της μόνης αλήθειας των ειδικών του κράτους πάνω στις ζωές μας.

Ησυχία επικρατεί στο νησί. Σιγή νεκροταφείου.

Η διαπραγμάτευση του ελληνικού κράτους με τους ευρωπαίους εταίρους (sic) και με την σειρά της η διαπραγμάτευση του ελληνικού κράτους με τις τοπικές εξουσίες και τα κάθε λογής αφεντικά, που σε κάθε ευκαιρία δείχνουν τα δόντια τους, απέδωσε καρπούς.

Ένα πελώριο εργοτάξιο λειτουργεί αυτή την περίοδο στην Κω. Η επέκταση του hot spot (sic) συνεχίζεται απρόσκοπτα. Το ευαγές ίδρυμα του Μυτιληναίου έχει βάλει μπροστά όλες τις μηχανές για την ολοκλήρωση του έργου σύμφωνα με τις επιταγές του ελληνικού κράτους, της ευρωπαϊκής ένωσης και των διεθνών οργανισμών για τους πρόσφυγες. Το χρήμα ρέει άφθονο (πότε άλλωστε σταμάτησε να ρέει με αφορμή το μεταναστευτικό ζήτημα;) με πολλούς αποδέκτες, ενώ έγιναν και προγραμματίζονται να γίνουν πολλές προσλήψεις σε διάφορους τομείς.

Γιατί όμως τόση ησυχία;

Πού πήγαν αυτοί που δεν θέλουν στο νησί τους μετανάστες εργάτες και τις μετανάστριες εργάτριες;

Πού πήγαν οι φορείς της πρώην τοπικής εξουσίας που υποδαύλιζαν το μίσος και την βία ενάντια στους μετανάστες / στριες; Αυτοί που πρόσταζαν «Ούτε νερό στους πρόσφυγες! » και βροντοφώναζαν για την ανακατάληψη της πόλης;

Πού πήγαν οι φορείς της νυν τοπικής εξουσίας που μαζί με τον τοπικό φασιστικό συρφετό έβαλαν σαν τείχος προστασίας μπουλντόζες του δήμου στο λιμάνι για να αποτρέψουν την κάθοδο από το πλοίο της γραμμής λίγων μεταναστών / στριών;

Πού πήγαν αυτοί που πρότειναν σαν μοναδική λύση αποσυμφόρησης του προβλήματος (sic) την δημιουργία ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης χρησιμοποιώντας το σαν όπλο σε διακρατικούς ανταγωνισμούς και διαπραγματεύσεις;

Πού πήγαν τα κάθε λογής αφεντικά που κατέβαζαν τους εργαζόμενούς τους σε συγκεντρώσεις μίσους; Που πήγαν αυτοί που πρωτοστάτησαν σε επιθέσεις σε μετανάστες / στριες, αλληλέγγυους / ες και εργαζόμενους / ες; Πού πήγαν αυτοί που έκαναν περιπολίες για να αποτρέψουν βάρκες μεταναστών / στριών να φτάσουν στο νησί, βγάζοντας σέλφι; Πού πήγαν όλοι αυτοί που εξέφρασαν ρατσιστικές, μισάνθρωπες, μικροαστικές αντιλήψεις και στάθηκαν απέναντι σε ανθρώπους που ήρθαν στην Ευρώπη για να αποτελέσουν το υποτιμημένο, φοβισμένο και αόρατο κομμάτι της εργατικής τάξης;

Ησυχία επικρατεί στο νησί. Σιγή νεκροταφείου.

Η περσινή τουριστική σεζόν (το τοπικό τοτέμ) δεν ήταν καλή. Η έναρξή της καθυστέρησε εξαιτίας του ιού και των λοκντάουν που επιβλήθηκαν σε όλα τα κράτη. Η δυναμική του νησιού όταν άνοιξε ο τουρισμός ήταν σημαντική, αλλά η αμηχανία επικράτησε σε μικρά και μεγάλα αφεντικά. Σε λίγες μέρες ξεκινάει η δεύτερη σεζόν που είναι φορτωμένη με ένα χρόνο υγειονομικής κρίσης, δηλαδή του σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών. Αβεβαιότητα επικρατεί σε όλο το νησί.

Και η αβεβαιότητα έφερε την σιωπή. Η μεγαλύτερη επένδυση αυτή την στιγμή στο νησί είναι η επέκταση του στρατοπέδου συγκέντρωσης. Και όλοι αυτοί που περιγράφηκαν παραπάνω, με τους αγώνες τους κατάφεραν να γίνει η επένδυση αυτή στην καλύτερη δυνατή τιμή. Τα κέρδη άλλωστε είναι πολλαπλά.

Ησυχία επικρατεί στο νησί. Σιγή νεκροταφείου.

ΠΡΟΚΕΚΑ και ΚΥΤ ονομάζονται οι δυο χώροι του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών / στριών. Το πρώτο είναι κλειστό και το δεύτερο ανοιχτό. Από την πρώτη καραντίνα και μετά έγινε κλειστό και το ΚΥΤ, με λίγο κόσμο, καθημερινά, να μπορεί να βγει έξω από αυτό για τα απαραίτητα έχοντας ειδικό χαρτί. Άλλωστε οι πειθαρχήσεις και η επιβολή ξεκινά πάντα από τους πιο αδύναμους. Επειδή πήγε καλά το πείραμα, το νέο και κατά πολύ μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης έχει σχεδιαστεί να είναι κλειστό.

Πριν λίγες μέρες στο ΠΡΟΚΕΚΑ έχασε την ζωή του ένας μετανάστης από την Αφρική. Άλλη μια παράπλευρη απώλεια, άλλος ένας αριθμός για τις στατιστικές των ΜΚΟ. Μετά την είδηση του θανάτου οι μπάτσοι απάντησαν με γελοίες δικαιολογίες, όπως το λιμενικό όταν σκάφος του, λίγο έξω από την Κω, εμβόλισε βάρκα με 34 μετανάστες / στριες το ξημέρωμα της 23 Οκτώβρη του 2019 με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός τρίχρονου παιδιού. Οι γελοίες δικαιολογίες μεταμορφώνονται σε αλήθεια όταν επικρατεί η σιωπή.

Η επέκταση του hot spot (sic), οι επαναπροωθήσεις, οι προσλήψεις σε μπάτσους και στρατό, η FRONTEX, οι διαπραγματεύσεις και οι ανταγωνισμοί των κρατών, η βία και η εκμετάλλευση έναντι των μεταναστών / στριών, η σιωπή για το δυστοπικό μέλλον που έρχεται είναι η μεγάλη επίθεση κάθε λογής αφεντικών προς την εργατική τάξη και μόνο με τέτοιους όρους μπορούμε να δούμε τους τρόπους με τους οποίους αλλάζει ο κόσμος γύρω μας. Και να πράξουμε ενάντια στην σιωπή.

ΑΥΤΟΝΟΜΗΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Μια μικρή στιγμή ελευθερίας…

 

 

για το καλο μας1

Αναμένοντας να ξεκινήσει άλλη μια τουριστική σεζόν, περπατώντας στην πόλη της Κω αντιλαμβάνεται κανείς τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε αυτό το μέρος. Άλλωστε στην Κω όλα έγιναν έντονα και γρήγορα με την ανάπτυξή της σαν τουριστικός προορισμός. Κάνει πιο ευδιάκριτη την κατεύθυνση για το που οδεύουν τα πράγματα, όχι μόνο εδώ αλλά και γενικότερα.

Όλα αυτά που συμβαίνουν στις μέρες του ιού στις κοινωνίες έχουν να κάνουν με τις διεργασίες χρόνων που προετοίμασαν το έδαφος για τις νέες πειθαρχήσεις και τις απαντήσεις  που δεν υπάρχουν από μέρους μας.

Αυτές  οι διεργασίες ανέδειξαν το υποκείμενο άτομο που στο καπιταλιστικό πεδίο θα κοιτάξει μόνο τον εαυτό του. Αποξένωση και ατομισμός, κατανάλωση, κυριαρχία του μικροαστικού ονείρου, αποπολιτικοποίηση, απάθεια, φόβος. Το καλύτερο εφόδιο για τον καπιταλισμό και τις ορέξεις του κράτους και των αφεντικών.

Περπατώντας στις γειτονιές που, επί Ιταλικής κτήσης, είχαν οριστεί σαν βιομηχανική ζώνη της Κω αντικρίζει κανείς ερείπια και εγκατάλειψη. Η επωφελέστερη διαδικασία για να πουληθούν φτηνά και να φαντάζει η πώληση αυτή σαν η μοναδική και συμφέρουσα κίνηση για την κοινωνία. Και αυτή η κίνηση είναι βαθύτερη σαν γεγονός.

Περπατώντας σε εκείνες τις γειτονιές βλέπεις τις διεργασίες. Τις διεργασίες για να χαθεί η συλλογική μνήμη. Κάθε ιδέα, πράξη, σχέση, ιστορία, στόχος, μνήμη όταν δεν είναι συλλογική είναι εύκολα χειραγωγήσιμη από τις ορέξεις της εξουσίας, του κράτους και των αφεντικών. Η μόνη συλλογική μνήμη είναι αυτή που ενώνει τον κορμό, η εθνική. Το καλύτερο όπλο της εξουσίας.

Έχει σημασία να σταθούμε στην νέα ΑΒΙΚΩ.

Λίγη ιστορία.

Το εργοστάσιο παραγωγής τοματοπελτέ της νέας ΑΒΙΚΩ που λειτούργησε από το 1965 έως το 1994, ήταν η επέκταση του παλιού που βρίσκεται στην ίδια περιοχή. Στην Κω την δεκαετία του ’50 και του ’60 υπήρχαν αρκετά εργοστάσια παραγωγής τοματοπελτέ, που καθόρισαν σαν κύρια απασχόληση για μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του νησιού την καλλιέργεια τομάτας και την τυποποίησή της. Το 1955 ξεκινάει η λειτουργία της Αγροτικής Βιομηχανίας Κω (ΑΒΙΚΩ) μετά την εξαγορά της μονάδας «Φάρος». Το 49% το κατείχε η Αγροτική τράπεζα. Το 1957 υπήρξε υπέρογκη παραγωγή με αποτέλεσμα την δυσκολία απορρόφησης και την επίδραση αυτής στην τιμή. Το 1961 υπήρξε ξανά υπερπαραγωγή με αποτέλεσμα την διοργάνωση συλλαλητηρίων και την δημιουργία επεισοδίων. Από το τέλος της δεκαετίας του ’60 κάποια εργοστάσια μεταφέρθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα και άλλα έκλεισαν. Το μόνο που παρέμεινε ήταν αυτό της ΑΒΙΚΩ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 όποτε και έκλεισε.

Όσον αφορά τις εγκαταστάσεις της νέας ΑΒΙΚΩ, τον Σεπτέμβρη του 1995 κατέθεσε ο δήμος πρόταση για να κηρυχθούν διατηρητέες (οι εγκαταστάσεις της παλιάς ΑΒΙΚΩ είναι διατηρητέες λόγω παλαιότητας κατασκευής) στο υπουργείο Αιγαίου. Δεν εκδόθηκε ποτέ απόφαση. Το Δεκέμβρη του 1998 γίνεται πρόταση ανταλλαγής του δήμου για την νέα ΑΒΙΚΩ και το οινοποιείο (και αυτό βρίσκεται στην ίδια περιοχή εγκαταλελειμμένο, το οποίο περιήλθε στον δήμο το 2006) χωρίς να υπάρξει πάλι απάντηση. Στις 17-1-2001 η Αγροτική τράπεζα γίνεται ιδιοκτήτρια του 100% της νέας ΑΒΙΚΩ.

Μετά από χρόνια σιωπής και όταν τελείωσαν τα χρόνια της «ευμάρειας» υπήρξε αναδιάρθρωση μέσω της κρίσης. Υπήρξε ευθεία επίθεση δηλαδή στα δικαιώματα και στις ζωές των εργαζομένων. Σε ένα βράδυ η τράπεζα Πειραιώς, που πρόσφατα το κράτος την στήριξε αγοράζοντας μεγάλο ποσοστό της, αγόρασε, της χάρισαν στην ουσία, το υγιές κομμάτι της Αγροτικής τράπεζας. Μαζί και το συγκεκριμένο κομμάτι γης. Ξαφνικά πριν λίγο καιρό, με διαδικασίες που θυμίζουν έντονα την λειτουργία της μαφίας, το οικόπεδο περνάει στα χέρια εταιρείας που σκοπό έχει να το εκμεταλλευτεί, πως αλλιώς, χτίζοντας ένα ξενοδοχείο. Το σάπιο της όλης υπόθεσης είναι ότι η άδεια κατεδάφισης εκδόθηκε από το τεχνικό γραφείο του πρώην δημάρχου. Στα χρόνια δημαρχίας του ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για να διεκδικηθεί το συγκεκριμένο κομμάτι γης, αντιθέτως έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να δοθεί και το διπλανό οικόπεδο του Ναυτικού Ομίλου, που κατέληξε τελικά στο ΤΑΙΠΕΔ.

Όποια αντίδραση υπάρχει από τον νυν δήμαρχο ή άλλους έχουν να κάνουν μόνο με μικροπολιτικά συμφέροντα. Όλοι αυτοί έχουν πάρει θέση για τα εγκλήματα που έχουν γίνει στο νησί στο όνομα της ανάπτυξης και της δημιουργίας του ιδεολογήματος που θέλει την Κω τέταρτο τουριστικό προορισμό στην Ελλάδα.

Έχει σημασία να σταθούμε στην νέα ΑΒΙΚΩ.

Σκοπός μας δεν είναι να ωραιοποιηθεί και να εξιδανικευθεί μια παλιά εποχή ή εργασιακή συνθήκη, άλλωστε και τότε οι σχέσεις ήταν καπιταλιστικές. Η ιστορία είναι σε διαρκή κίνηση και για να κατανοήσουμε πράττοντας στο τώρα πρέπει να αναζητήσουμε από το παρελθόν όλη την πορεία της κίνησης και των αλλαγών.

Ένα εργοστάσιο δημιουργεί κοινωνικές σχέσεις. Η σύνδεσή του με την πρώτη ύλη που παραγόταν στα χωράφια διευρύνει το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Οι σχέσεις αυτές έχουν σαν πυρήνα την εργασία και την παραγωγή, που ο έλεγχός της είναι ο μηχανισμός κίνησης του καπιταλισμού. Εκμετάλλευση, υπεραξία, κόπος, σχέσεις εργασιακές και σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων, επιρροή της εργασίας και του μισθού στον ελεύθερο χρόνο. Όλα αυτά παράγονται, πέραν των προϊόντων, σε ένα εργοστάσιο. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο λόγω των οικονομικών αδιεξόδων πολλοί κάτοικοι του νησιού πήραν τον δρόμο της μετανάστευσης.

Το άνοιγμα της πόρτας στην κότα με τα χρυσά αυγά, τον τουρισμό, έγινε μαζικά. Με την βοήθεια του κράτους, μέσω δανείων, και της τοπικής εξουσίας μέσω διευκολύνσεων κάθε είδους, την δεκαετία του ’70 αλλά κυρίως αυτή του ’80 άλλαξε ριζικά το νησί, η πόλη, η κοινωνία. Η τοπική εξουσία γιγαντώθηκε λόγω της οικονομικής δυναμικής που απέκτησε το νησί και δημιούργησε τους απαραίτητους παραταξιακούς στρατούς. Χτίστηκαν ενοικιαζόμενα δωμάτια, μικρά και μεγάλα ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, μπήκαν ομπρέλες στις παραλίες, όλα πλέον περιστράφηκαν γύρω από την υποδοχή χιλιάδων τουριστών.

Τα καλοκαίρια άλλαξαν. Μακρινό παρελθόν φαντάζει πια η δουλειά στα χωράφια για την παραγωγή της πολύτιμης τομάτας και της τυποποίησής της στο εργοστάσιο και ό,τι αυτά όριζαν. Πλέον τα πεντοχίλιαρα μαζεύονταν σε μαύρες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών. Η δουλειά τώρα πια ήταν καθαρή και με μεγάλο περιθώριο κέρδους. Η είσοδος στην εργασία χιλιάδων μεταναστών / στριών την δεκαετία του ’90 και έπειτα άλλαξε μια και καλή τις εργασιακές σχέσεις σε συμφέρον μεγαλύτερο για τα αφεντικά και τους ιδιοκτήτες. Αφεντικά και ιδιοκτήτες που λόγω των συνθηκών πολλαπλασιάστηκαν αριθμητικά αλλάζοντας τον κοινωνικό ιστό της πόλης. Η συλλογική μνήμη για την εργασία έπρεπε να αλλάξει, να σβηστεί μέρος της, να γίνει ατομική.

Στα ερείπια της νέας ΑΒΙΚΩ αργά ή γρήγορα θα χτιστεί άλλο ένα ξενοδοχείο. Στην θέση του εργοστασίου παραγωγής τοματοπελτέ, το σύγχρονο εργοστάσιο. Και υπάρχουν πολλά τέτοια εργοστάσια στην Κω. Εκμετάλλευση, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις, εντατικοποίηση της εργασίας. Αυτές είναι οι συνθήκες πίσω από την καλογυαλισμένη βιτρίνα ενός ξενοδοχείου.

Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015 με το μεταναστευτικό ήταν η ακραία αποτύπωση αυτών των αλλαγών. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, πολιτικοί και παρατρεχάμενοί τους, αφεντικά μικρά και μεγάλα, ιδιοκτήτες, αυτοί που κοιτάνε την πάρτη τους και έχουν πιάσει την καλή συνασπίστηκαν και έβγαλαν την αντιανθρώπινη καφρίλα τους φοβούμενοι μην χάσουν τα κεκτημένα τους. Η αλήθεια είναι ότι έδειξαν τα δόντια τους σε αυτούς και αυτές που προορίζονται για να εργαστούν. Πήραν θέση για την ιστορία, την μνήμη, την εκμετάλλευση και το μέλλον.

Περπατώντας σε αυτές τις γειτονιές ανάμεσα από τα ερείπια, κυριολεκτικά ή μη, να στήσουμε τις αντιστάσεις με ταξική συνείδηση. Να στήσουμε τα δικά μας παραδείγματα χωρίς κράτος, χωρίς μικροαστισμό, χωρίς εξουσία σε οποιαδήποτε μορφή. Να στήσουμε τις αρνήσεις της εργατικής τάξης.

Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται εύκολα ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο εμβολιασμός κατά του κορονοϊού με το θαυματουργό φάρμακο της μαφιόζικης εταιρείας Pfizer από το κράτος. Πρώτα ο προς το παρόν υγιής πολίτης επισκέπτεται το εκκλησάκι να ζητήσει βοήθεια από τον θεό. Μετά περιμένει την σειρά του υπό την σκέπη της δωρεάς του ελληνικού στρατού. Στο τέλος θα εισέλθει στον για λίγο επίγειο παράδεισο του κοντέινερ που η επιστήμη του κράτους θα λειτουργήσει σαν ασπίδα για την ζωή του και θα δεχτεί στο σώμα του το πολυθρύλητο εμβόλιο.

Πέραν των τραγελαφικών συμβολισμών, έχουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρότερα ζητήματα. Και το σοβαρότερο ζήτημα σίγουρα δεν είναι ο ιός αυτός κάθε αυτός αλλά η κρατική διαχείριση και η εκμετάλλευση της συγκυρίας για να ενισχυθεί ο κυρίαρχος ρόλος κράτους και κεφαλαίου στις ζωές των ανθρώπων που αποτελούν την εργατική τάξη.

Χάνοντας όλα αυτά τα χρόνια την συλλογική σκέψη, αντίδραση και πράξη, χάνοντας την συλλογική συνείδηση της θέσης της τάξης μας στην παραγωγή στέρεψαν οι απαντήσεις απέναντι στην επίθεση που δεχτήκαμε σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Φόβος, αδράνεια, εξατομίκευση και μικροαστισμός. Ο καθένας για την πάρτη του. Και όταν μένεις μόνος δεν μπορείς να πράξεις χωρίς την αναζήτηση όλο και περισσότερου κράτους.

Η παραπάνω φωτογραφία εμπεριέχει όσο περισσότερο κράτος γίνεται.

Έχουμε παλιότερα αναφέρει πως σκεφτόμαστε την χρήση ενός κοντέινερ.

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

Μπορείτε να φανταστείτε πόσα άδεια κτίρια με αίθουσες κατάλληλες για τον εμβολιασμό υπάρχουν σε ένα πλούσιο οικονομικά μέρος σαν την Κω; Η χρήση του κοντέινερ είναι η δήλωση ότι ζούμε μια έκτακτη ανάγκη. Ο φόβος πρέπει να διαχυθεί στην κοινωνία. Ο σχεδιασμός του κράτους ένα χρόνο υγειονομικής κρίσης, όπως την ονομάζουν, ήταν η τοποθέτηση κοντέινερ (το ένα με αυτοκόλλητα της ύπατης αρμοστείας για τους πρόσφυγες) και η τοποθέτηση χαρτονιών (!!!) στο ήδη παλιό και επιβαρυμένο νοσοκομείο βαφτίζοντας κλίνες σαν κλίνες covid.

Προσοχή κίνδυνος γράφουν αλλά ξέφτισαν από τον ήλιο.

Ο στρατός έφερε τα εμβόλια στο νησί σαν άλλο άγιο φως (made in anaptiras) με όλη την προβλεπόμενη προσοχή, δεξιότητα, ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα. Ήταν πολύ απλό για τον ένοπλο, μαζί με την αστυνομία, βραχίονα του κράτους να απλώσει μια σκηνή για να προστατεύσει τους παραλίγο μελλοντικούς ασθενείς. Σε ένα στρατικοποιημένο νησί ο στρατός έχει κομβικό ρόλο σε όλη την λειτουργία της κοινωνίας και είναι πάντα εκεί όταν το κράτος θέλει να δείξει τα δόντια του. Εκτός συνόρων αλλά και εντός. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η συμμετοχή του στρατού στην διαχείριση του στρατοπέδου συγκέντρωσης υποτίμησης της εργατικής δύναμης των μεταναστών / στριών και του πακτωλού χρημάτων που ελέγχουν και μοιράζουν ειδικά τώρα που αυτό επεκτείνεται.

Η εκκλησία διαχρονικά πάντα ήταν μέρος της πολιτικής εξουσίας. Ακόμα και όταν η εξουσία ήταν άλλου θρησκεύματος ή εθνικότητας. Ο σκοπός της ήταν πάντα να διατηρήσει τα προνόμια και το μερίδιο εξουσίας που της αναλογεί πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Και αυτό φάνηκε στην φαινομενική διαμάχη με το κράτος για το άνοιγμα των εκκλησιών στα θεοφάνεια. Φιλικό παιχνίδι που βρήκε και τους δυο παίκτες κερδισμένους. Και ίσως να μην ήταν τυχαίες αυτή την χρονική περίοδο οι δηλώσεις του και καλά πράου Ιερώνυμου για το Ισλάμ. Ίσως να παρατηρήσατε το φιλικό χέρι του κράτους να τον ακουμπά φιλικά στην πλάτη συμφωνώντας μαζί του.

 

«Κάτι κάναμε τελικά»

Στις 30 Ιούνη, μια μέρα πριν ξεκινήσει επίσημα η σεζόν, προσγειώθηκε το πρώτο τσάρτερ σε ελληνικό αεροδρόμιο. Μια πτήση της TUI, προσφορά της εταιρείας, σε συνεργασία με την εφημερίδα BILD, γεμάτη με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό από την Γερμανία. Το αεροπλάνο το υποδέχτηκαν πυροσβεστικά οχήματα που το καλωσόρισαν ρίχνοντας νερό, όπως στους αρχηγούς κρατών ή τους ολυμπιονίκες. Κατά την έξοδο των ηρώων υπήρχαν παραδοσιακές μουσικές και χοροί, καθώς και τοπικά προϊόντα που αναδεικνύουν τις δυνατότητες του νησιού του Ιπποκράτη.

Οι συμβολισμοί περιττεύουν.

Τελικά κάτι έγινε για τα αφεντικά και φέτος. Κάποιοι τα πήγαν πολύ καλά, κάποιοι καλά, κάποιοι όχι και τόσο. Πάντως όλοι κάνουν σχέδια για του χρόνου. Όπως είπε η πρόεδρος ξενοδόχων Κω, όσοι είχαν συμβόλαια με μεγάλα πρακτορεία τα πήγαν καλά.

Κάθε κρίση είναι ευκαιρία για τους δυνατούς να γίνουν δυνατότεροι, με τους συσχετισμούς να αλλάζουν διαρκώς. Όλα αυτά με τον ιδρώτα και τον κόπο των εργαζομένων.

Αριθμοί

Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν σχέσεις.

Το αεροδρόμιο της Κω «Ιπποκράτης» αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη επένδυση της Fraport μετά από αυτό της Θες/νίκης, στην ανακαίνιση των 14 αεροδρομίων που απέκτησε στην Ελλάδα. Το χρόνου θα είναι πλήρως έτοιμο να υποδεχτεί μεγάλο αριθμό πτήσεων από το εξωτερικό. Η ζωή του νησιού καθορίζεται κυρίως από τον αριθμό των τουριστών που περνούν τις πόρτες αυτού του αεροδρομίου.

Έχετε δει ποτέ καμαριέρα στις 11 το πρωί να τρέχει μέσα στον ιδρώτα; Και φέτος το είδα σε ένα μεγάλο, καλά οργανωμένο ξενοδοχείο που είχα πάει για δουλειά από τις 6 το πρωί. Πολύ απλά, ο αριθμός των τουριστών που υποδέχθηκε το νησί ήταν τελικά ικανοποιητικός και για λόγους κερδοφορίας η δουλειά βγήκε με πολύ λιγότερους/ες εργαζόμενους/ες.

 

Αριθμοί

Πίσω από τους αριθμούς καθορίζονται σχέσεις.

Αυτή η κατάσταση με την ενημέρωση για την εξέλιξη της «πανδημίας» είναι τρομακτική, αλλά έχει και την πλάκα της. Είμαστε ευτυχείς εδώ γιατί δεν δεχτήκαμε το πλήγμα του ιού. Προφανώς μας προστάτεψε ο Ιπποκράτης, αφού με τέτοιο αριθμό αφίξεων από χώρες που είχαν προσβληθεί έντονα από τον ιό είχαμε τόσα λίγα κρούσματα που έκαναν διακοπές στο ξενοδοχείο καραντίνας. Οι στατιστικολόγοι ήδη έχουν σκίσει τα πτυχία τους. Δεν έβαλαν στις εξισώσεις και στις καμπύλες τους τις παραμέτρους TUI και του Χαρδαλιά, ο οποίος προέτρεπε τους τοπικούς άρχοντες να μην βγάζουν καμιά πληροφορία προς τα έξω, καθώς μόνο αυτός είναι ικανός να διαχειρίζεται την κατάσταση. Πράγμα που έγινε και σε άλλες περιπτώσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κρουαζιέρα της TUI, όπου έγινε λάθος και ανακοινώθηκαν 12 κρούσματα σε εργαζόμενους, όμως ως δια μαγείας και οι 12 ήταν αρνητικοί στα επόμενα τεστ, με την δικαιολογία ότι στα πρώτα τεστ ήταν χαμηλό το ιικό φορτίο.

Σε κάθε κρίση που δημιουργείται αλλάζουν οι συσχετισμοί και κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του θέλει να επιτύχει την πλήρη επιβολή προς την εργατική τάξη. Όσο θα περιφέρουμε την ήττα μας, τόσο περισσότερο θα μας επιτίθενται.

Αριθμοί

Πίσω από τους αριθμούς διαιωνίζονται σχέσεις.

Ζούμε σε μια μικρή κοινωνία που φουσκώνει το καλοκαίρι και ξεφουσκώνει τον χειμώνα. Παράγεται μεγάλο κέρδος για τα αφεντικά, το οποίο αλλοιώνει σχέσεις και συνειδήσεις. Οι κοινωνικές ισορροπίες μεταβάλλονται σε κάθε κρίση, αλλάζοντας τους συσχετισμούς.

Με αφορμή τον ιό, και στην Κω, πάρθηκαν μέτρα περιορισμού του, παρά τα λίγα κρούσματα που βρέθηκαν από τα λαγωνικά του ΕΟΔΥ (πρώην ΚΕΕΛΠΝΟ) στις πύλες εισόδου, όπως έξυπνα τις αποκαλούν. Αυτά τα μέτρα έχουν σαν μοναδικό σκοπό την πειθάρχηση όλων στις επιταγές του κράτους, δεν έχουν να κάνουν με την προστασία της υγείας μας. Όταν δεν τηρούνται τα μέτρα από μικρά ή μεγάλα αφεντικά δεν έχουμε να κάνουμε με πράξεις αντίστασης, αλλά με τρόπους ύπαρξης μεγαλύτερης κερδοφορίας για αυτούς. Και είναι κάτι που το κράτος γνωρίζει και όπου επιθυμεί χαρίζει ασυλίες. Με αυτόν τον τρόπο, σε μια μικρή κοινωνία, μεγαλύτερη δύναμη απόκτα η αστυνομία που κάνει τα στραβά μάτια όπου αυτή θέλει, ο δήμαρχος παρέα με κάθε παρατρεχάμενο του, που σβήνει πρόστιμα ατενίζοντας με σιγουριά τις επόμενες τοπικές εκλογές και ο συριζαίος πρώην βουλευτής που βγάζει ανακοίνωση για τα άδικα μέτρα επιζητώντας μελλοντικούς ψήφους και στήριξη.

 

Αριθμοί

Πίσω από τους αριθμούς επιβάλλονται σχέσεις

Αυτή την εβδομαδιαία στατιστική ανασκόπηση σίγουρα την έχουν φτιάξει κάποιοι που έχουν πάρει μεταπτυχιακό, ίσως και διδακτορικό.

Μιλάμε για την πιο περίεργη τουριστική σεζόν, αλλά με κάποιο τρόπο αυτή η σεζόν με τους αριθμούς που έχει θα καθορίσει το μέλλον της τουριστικής βιομηχανίας του νησιού. Σε ένα νησί που έχει πολλά πανέμορφα ξενοδοχεία, εντυπωσιακά εστιατόρια και αξιοθέατα. Παράλληλα εξελίσσεται η διαδικασία μετατροπής του στρατοπέδου συγκέντρωσης, που μερικοί εναλλακτικοί αποκαλούν Κ.Υ.Τ. ή camp, σε κλειστό στρατόπεδο συγκέντρωσης καθώς ενώνεται το hot spot (sic) με το ήδη κλειστό προαναχωρησιακό κέντρο. Έργο που ανέλαβε το ευαγές ίδρυμα Μυτιληναίου.

Αριθμοί για τις στατιστικές τους, όπως ενίοτε σε διάφορα ναυάγια υπήρχε και η παράμετρος των νεκρών. Αριθμοί που ζουν σε άθλιες συνθήκες χωρίς αξιοπρέπεια. Αριθμοί που πρέπει να ζήσουν σαν εργάτες στο μέλλον σε άθλιες συνθήκες.

Όλα αυτά τα υπέροχα ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε στην μαγευτική Κω, στον τέταρτο τουριστικό προορισμό.

Και εγώ αριθμός είμαι. Η υπεραξία μου αριθμούς παράγει και αυτή. Οι σχέσεις μου επηρεάζονται άμεσα από τους αριθμούς και τους συσχετισμούς που περιγράφονται παραπάνω.

Όμως κάθε πρωί που πάω στην δουλειά ή κάθε φορά που κάνω βόλτα σε αυτό το νησί νιώθω περήφανος για την θέση που έχω επιλέξει. Θέση ξεκάθαρη με ταξική συνείδηση, γιατί πάντα κάθε πράξη είναι πολιτική.

Ημερομηνία λήξης

Ένα από τα μεγαλύτερα όπλα των αφεντικών είναι η αίσθηση που δημιουργείται από τις εργασιακές συνθήκες στους / στις εργαζόμενους / ες ότι είμαστε αναλώσιμοι / ες. Η οικονομική και κάθε κρίση, το φάσμα της ανεργίας, οι όροι εκμετάλλευσης γεμίζουν φόβο και παθητικότητα την τάξη μας, η οποία μένει κλεισμένη στα στενά όρια του ατομισμού και της κατανάλωσης, με αποτέλεσμα να γινόμαστε εύκολη λεία στις επιδιώξεις των αφεντικών.

Τώρα όλα φαντάζουν πιο δύσκολα. Παντού ακούς για το πώς θα βγει ο χειμώνας μετά την φετινή κουτσουρεμένη λόγω ιού σεζόν, καθώς δεν υπάρχουν απαντήσεις από την πλευρά της τάξης μας. Παντού ακούς μόνο ατομικές προσευχές για την ημερομηνία λήξης της σεζόν.

«Μακάρι να πάμε μέχρι τέλος Οκτωβρίου»

«Μα υπάρχουν κρατήσεις»

«Αν δεν μας κλείσουν»

«Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τον κορονοϊό, φοβάμαι»

«Πάλι καλά που δουλέψαμε και τόσο».

Βέβαια ακούς από μικροαστούς και αφεντικά ατάκες που προσφέρουν γέλιο όπως:

«Να πάμε μέχρι τέλους μήπως βγάλουμε τα σπασμένα»

«Εγώ για τους εργαζόμενους μου άνοιξα».

Σε όποιον χώρο εργασίας πηγαίνω με την δουλειά αντικρύζω μια τεράστια σιωπή για όλα αυτά που μας αφορούν. Επανέρχεται πάντα στο μυαλό μου η σκέψη της λήθης για την ταξική μας θέση. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε εργάτες και εργάτριες με συνείδηση ή το ποιος είναι ο ρόλος μας στην διαδικασία της παραγωγής του κεφαλαίου. Έχουμε ξεχάσει να λειτουργούμε σαν συλλογικό υποκείμενο που αυτόνομα σκέφτεται, αγωνίζεται και διεκδικεί.

Στην τουριστική Κω η χειραγώγηση και η εκμετάλλευση των εργαζομένων είναι τεράστια και επενδύεται με διάφορες αντιφατικές εικόνες. Όλ’ αυτά με τα οποία έρχομαι αντιμέτωπος στην καθημερινότητα της δουλειάς, και όχι μόνο, δεν έχουν να κάνουν με την γρίπη, αλλά με την διαχείριση του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού μέσω αυτής.

Πώς γίνεται σε λίγες μέρες που ανοίγουν τα σχολεία να υπάρχει επιβολή σε μικρά παιδιά να φορούν συνέχεια μάσκα ενώ στα ξενοδοχεία όλο αυτό το διάστημα δεν χρησιμοποιούνται μάσκες από τους τουρίστες παρά μόνο από τους εργαζόμενους / ες;

Πώς γίνεται να αλλάζουν οι πληρότητες πλοίων, αεροπλάνων και ξενοδοχείων, ενώ μας βομβαρδίζουν με αριθμούς ότι αυξάνονται τα κρούσματα;

Πώς γίνεται οι μπάτσοι να περιφρουρούν την πόλη ώστε τα νυχτομάγαζα να κλείνουν στις 12 το βράδυ, ενώ τα μπαρ αρκετών ξενοδοχείων λειτουργούν και μετά από αυτό το επιστημονικά καταρτισμένο όριο;

Πώς γίνεται το κράτος να επιβάλει την ιδεολογία του βαφτίζοντας υγειονομική κρίση τούς ανταγωνισμούς των κρατών, όπως και την οικονομική του συνθήκη με βάση τον θάνατο ηλικιωμένων και άρρωστων κατά βάση ανθρώπων (βλ. τον θάνατο ηλικιωμένης 102 ετών πριν λίγες μέρες ή τα δέκατα που ανεβάζουν οι πιτσιρικάδες που γυρνάνε από τις διακοπές);

Η τουριστική αγορά για πολλούς λόγους έπρεπε να ανοίξει. Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στα ξενοδοχεία που άνοιξαν και τα τουριστικά πρακτορεία με τα οποία συνεργάζονται, θα καταλάβει. Με μια ακόμη ματιά στους μισθούς και στον αριθμό των εργαζομένων που δουλεύουν σε συγκεκριμένες θέσεις, επίσης θα καταλάβει. Όπως ανέφερε μια εργαζόμενη σε μεγάλο ξενοδοχείο. «Στο πόστο μου πέρυσι ήμασταν 20 άτομα, τώρα που τελειώνει η σεζόν -και ας έχει κόσμο- είμαστε 6».

Είναι ξεκάθαρο. Όταν το κράτος μιλάει για ατομική ευθύνη και δίπλα κρυφογελάνε τα αφεντικά, θέλει να μειώσει στο ελάχιστο την δημιουργία συλλογικής έκφρασης και πράξης από τους εργάτες και τις εργάτριες.

Έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες και χρόνια. Το κράτος και τα αφεντικά θέλουν η εργατική τάξη να έχει δυναμική με ημερομηνία λήξης. Στο χέρι μας είναι ή καλύτερα στην γροθιά μας βρίσκεται ο τρόπος με τον οποίο θα σταθούμε σαν τάξη.

Πατάω ένα κουμπί…

Και όλα φαίνονται ίδια με τα προηγούμενα καλοκαίρια. Έχουν περάσει κάμποσες μέρες που ξεκίνησε, αργοπορημένα λόγω «πανδημίας», η τουριστική σεζόν. Πηγαίνοντας λόγω δουλειάς σε πολλά ξενοδοχεία, που παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις άνοιξαν, είδα εικόνες δυστοπικές, αλλά και αστείες όπως τα θερμόμετρα στις εισόδους, οι μάσκες οξυγονοκόλλησης για μικρά παιδιά, οι υφασμάτινες μάσκες με τα παράξενα χρώματα. Είδα όμως και πολλές εικόνες που θύμιζαν τις προηγούμενες τουριστικές σεζόν. Συζητώντας με πολλούς και πολλές που εργάζονται στους ναούς της τουριστικής βιομηχανίας κατάλαβα πολλά, με πρώτο και κύριο ότι οι περισσότεροι και οι περισσότερες έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ που δεν ξέρουν τι να κάνουν και τι να πιστέψουν.

Πατάω ένα κουμπί…

Και δουλεύω σε παρόμοιους ρυθμούς με τις προηγούμενες σεζόν, νιώθοντας όμως ότι όλα αλλάζουν στον εργασιακό τομέα. Ευέλικτες σχέσεις εργασίας που παγιώνονται με κρατικές εντολές, τώρα που και καλά παίζουνε ζόρια για τα αφεντικά. 4ωρες συμβάσεις σε δουλειά 8ώρου με το κράτος να προσφέρει τις εισφορές. Επειδή δυσκολεύονται τα αφεντικά μας κάνουν λιγότερες προσλήψεις με αποτέλεσμα να εντατικοποιείται η δουλειά για να βγει η σεζόν. Να όμως που θα βγει η σεζόν και σε αυτή την δύσκολη χρονιά για τα αφεντικά. Πώς είναι δυνατόν ξενοδόχος που πιέστηκε από την πτώχευση της Thomas Cook, και εν μέσω τριγμών που προκάλεσε η «πανδημία», να κάνει επέκταση σε ένα από τα ξενοδοχεία του; Και σίγουρα δεν είναι ο μόνος.

Πατάω ένα κουμπί…

Και ξεχάστηκαν όλα. Πριν λίγους μήνες όλοι (όχι και όλοι) κλείστηκαν στα σπίτια μένοντας μπροστά στις οθόνες υπακούοντας σε κάθε λόγο και επιταγή του κράτους μέσω των καλοπληρωμένων ρουφιάνων του: των ΜΜΕ όλων των ειδών. Ένας φοβερός και τρομερός ιός ορμώμενος από την Κίνα σάρωσε τον πλανήτη. Εικόνες με τα φέρετρα από το Μπέργκαμο και από άλλες πόλεις της Βόρειας Ιταλίας συγκλόνισαν τις κοινωνίες. Η διαχείριση ήταν αυτή ακριβώς που αρμόζει σε κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του. Φόβος, εντολές για πειθάρχηση, τιμωρία για τους ανυπάκουους, δημιουργία μιας και μοναδικής οπτικής· δημιουργία της κρατικής αλήθειας.

Τώρα; Ζώντας εικόνες  με τους τουρίστες σιγά σιγά να γεμίζουν την Κω, νιώθω την λήθη να διαπερνά κάθε κύτταρο του νου. Η εντολή τώρα είναι να κινηθεί η οικονομία. Η στατιστική πάλι κάνει το θαύμα της και σε τόσους χιλιάδες τουρίστες που έχουν έρθει στο νησί δεν υπάρχει ούτε ένα κρούσμα του φονικού ιού. Αντιθετική εικόνα σε σχέση με αυτήν που μας βομβάρδιζαν λίγους μήνες πριν. Η ατομική ευθύνη για τους τουρίστες δεν είναι απαραίτητη και μπήκε για λίγο στο συρτάρι. Οι μπάτσοι γύρω μας δεν προστατεύουν πια την υγεία, αλλά μοιράζουν πρόστιμα εκεί που δεν τα παίρνουν και δέρνουν όποτε μπορούν. Οι δημοσιογράφοι στις οθόνες απλώς παραμένουν δημοσιογράφοι.

Τελικά ποια είναι η αλήθεια;

Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols, ίσως και όχι. Σίγουρα πάντως δεν βρίσκεται στις εντολές και στους σχεδιασμούς του κράτους. Σίγουρα δεν βρίσκεται στην εκμετάλλευση και στα λόγια των αφεντικών.

Η αλήθεια βρίσκεται στο πώς στεκόμαστε στην δουλειά, στο πώς προχωράμε στους δρόμους, στο πώς μιλάμε και δημιουργούμε μεταξύ μας έχοντας ταξική συνείδηση, στο πώς αρνούμαστε την αλήθεια του κράτους και των αφεντικών.

Αντιερωτική εικόνα σε ξενοδοχείο στις μέρες του ιού.